Sińce, które nie znikały

Pierwsze, drobne siniaki na nóżkach i rączkach, które pojawiły się znikąd, zauważyła babcia dziewczynki. Jeden rzut oka lekarza w Strzelinie wystarczył, aby podjąć decyzję o skierowaniu dziewczynki do „Przylądka Nadziei”. Po prostu wiedział... We Wrocławiu wykonano badania, które zakończyły wszelkie domysły i zabrały babci ostatnią iskierkę nadziei, że to tylko coś przejściowego. Ostra białaczka limfoblastyczna. Postawiona diagnoza wymusiła natychmiastowe działanie.

Szpital zamiast domu

Od lipca 2023 roku Zuzia mieszka z babcią w szpitalnej sali, w której każdy przedmiot ma swoje miejsce, a każdy dźwięk przypomina, że to nie jest dom.
Każdy dzień przynosi nowe leki, kolejne badania i następne wlewy, pomiędzy którymi pojawiają się krótkie chwile nadziei, że może tym razem wyniki okażą się choć trochę lepsze.
Czasami faktycznie są lepsze, pozwalając uwierzyć, że najgorsze powoli mija, jednak często przychodzi moment, gdy organizm nie wytrzymuje, zmuszając do natychmiastowego powrotu na oddział.
Tak właśnie było we wrześniu, gdy po zaledwie dwóch dniach poza kliniką Zuzia znów znalazła się w szpitalnym łóżku. Jej osłabione ciało nie poradziło sobie nawet z tak krótkim oddechem wolności.

Potrzebne codzienne wsparcie

Zuzia potrzebuje dziś nie tylko leczenia, które ratuje jej życie, ale także przestrzeni, w której będzie mogła powoli odzyskiwać siły – przestrzeni stworzonej przez babcię, która porzuciła całe swoje dotychczasowe życie, aby być przy niej w każdej minucie. Potrzebuje leków i codziennej, troskliwej pielęgnacji, dzięki którym jej ciało będzie miało szansę się odbudować. Niezbędne jest również wsparcie finansowe na ciągłe dojazdy do placówek medycznych.