Zaczął znikać w oczach

Po wakacjach Michał zaczął gwałtownie tracić na wadze. Był ospały, przestał rozmawiać tak chętnie jak dawniej. Po każdym posiłku dopadały go mdłości. To nie były objawy, które można było zignorować, choć jeszcze nikt nie wymawiał najgorszego słowa. Badania miały potwierdzić infekcję i uspokoić. Niestety wyniki pogłębiły tylko niepokój.

Szpital. Diagnoza. Cisza

Na oddziale hematologicznym w Gdańsku przeprowadzono szczegółową diagnostykę. Po kilku dniach padła diagnoza: ostra białaczka szpikowa z zespołem mielodysplastycznym. W szpitalu wszystko działo się szybko. W domu czas się zatrzymał. Michał ma pięcioro rodzeństwa. W ciągu jednej nocy dom stał się cichszy, cięższy. Wszyscy czekali na wieści ze szpitala.

Leczenie, które boli

Chemioterapia rozpoczęła się natychmiast. Ból przyszedł szybko — afty, które nie pozwalały jeść, leki, które osłabiały, skutki uboczne, które zostawały na długo. Michał tracił siły. W łóżku spał dłużej niż zwykle. Przez tydzień nie był w stanie wstać. Wszystko, co kiedyś było codziennością, nagle stało się niemożliwe.

Mutacja, która zmienia plan

W trakcie leczenia pojawiły się dodatkowe informacje. Badania wykazały mutacje genetyczne, które wymagały specjalistycznych leków. Chemioterapia osłabiła go na tyle, że wprowadzenie terapii musiało zostać odroczone. Dopiero po opanowaniu powikłań można było rozpocząć właściwe leczenie. Każdy dzień opóźnienia przynosił więcej niepewności.

Najbliższy ratunek – siostra

Dalsze leczenie wymaga przeszczepu szpiku. Dawczynią będzie siostra Michała. To moment, w którym nadzieja staje się konkretna. Ale przed nimi jeszcze długa droga. Kolejne wlewy, przygotowanie, dojazdy, leki. Codzienność podzielona między szpital a dom.