Oddajmy głos jego mamie, która najlepiej opisze to, z czym przyszło się zmagać jej synkowi:

„Kuba urodził się 10 lat temu z diagnozą: Zespół Nijmegen – NBS. Jest to wada genetyczna. Objawia się małogłowiem i wrodzonym niedoborem odporności.

Ze względu na mutację genów u ponad 40% pacjentów rozwijają się złośliwe choroby nowotworowe. Oprócz schorzeń związanych z wadą, Kubuś jest chłopcem z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną. Mimo wszystkich przeciwności losu jest chłopcem szczęśliwym, jak każdy 10-latek lubiącym gry komputerowe i zabawy z rówieśnikami, a w szczególności z kuzynkami i swoim pieskiem.

Jesteśmy pod stałą opieką Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Niestety w listopadzie zostało w nas zasiane ziarno niepewności, o którym myśleliśmy, że nigdy nie usłyszymy. Podczas rutynowej kontroli u Kuby zauważono powiększone węzły chłonne w okolicy uszu i obojczyka. Po tym wszystko potoczyło się bardzo szybko.

Trafiliśmy do „Przylądka Nadziei” we Wrocławiu w celu pogłębienia diagnozy. Niestety potwierdziły się najgorsze scenariusze.

Kuba zachorował na chłoniaka limfoblastycznego typu T. Zawsze mieliśmy nadzieję, że to nigdy nie nastąpi. W kilka dni musieliśmy przewartościować nasze życie. Przed nami rozpoczęła się długa droga walki o zdrowie Kubusia, która niestety okupiona jest problemami finansowymi.

Życie na dwa domy, dojazdy do kliniki, specjalistyczna suplementacja, środki higieniczne i wysokiej jakości kosmetyki, które złagodzą skutki chemioterapii, wymagają dodatkowych nakładów finansowych. Obecnie mąż jest jedyną osobą utrzymującą naszą rodzinę.

Nigdy nie lubiłam prosić ludzi o pomoc, bo mimo przeciwności zawsze sobie radziliśmy. Niestety tym razem jest to bardzo trudne i proszę ludzi dobrej woli o pomoc, abyśmy przetrwali ten niepewny czas dla nas. Każda złotówka pozwoli poprawić komfort Kubusia w przebywaniu w tym niekoniecznie fajnym miejscu.

Dodatkowo zachęcam wszystkich, którzy mają taką możliwość, aby rejestrowali się w banku dawców szpiku. MOŻESZ URATOWAĆ CZYJEŚ ŻYCIE. Kto wie, może nawet naszemu Kubusiowi.

Z całego serca dziękuję za Waszą pomoc.

Mama Kubusia – Kasia.”

Wątroba zaczęła gorzej pracować, ale lekarze robią co mogą i naprawiają to, co chemia wyniszcza. Minęła 33 doba intensywnego leczenia w klinice, a co za tym idzie, nadszedł czas sprawdzenia, czy węzły chłonne „naprawiły się”, bo nie zapominajmy – Kuba ma chłoniaka limfoblastycznego typu T.

I tutaj możemy przekazać optymistyczne wiadomości! Organizm chłopca bardzo ładnie zareagował na chemioterapię, która spowodowała, że węzły wróciły do normy. Został jeden – największy pod paszką, ale pani doktor prowadząca powiedziała, że nie jest taki groźny.

Obecnie teraz Kuba i jego mama czekają na lepsze wyniki, aby troszkę „odbić” po pierwszym cyklu i ruszyć dalej z drugim. A później czeka chłopca „już tylko” albo „aż” przeszczep. Prosimy o wsparcie dla tego dzielnego Wojownika!