Czekając na ciszę w głowie i w wynikach

Antosia weszła w trzeci rok obserwacji po leczeniu onkologicznym. Życie toczy się w rytmie badań, rezonansów, USG i konsultacji. Co trzy miesiące ten sam niepokój i ten sam schemat: podróż do szpitala, narkoza, dwa dni w klinice, oczekiwanie. Każdy sygnał może oznaczać powrót choroby.

W marcu rezonans wykazał dwie zmiany ogniskowe w wątrobie – miejsca wcześniej zajęte przez przerzuty. Powtórzone badanie potwierdziło to samo. Lekarze zdecydowali o rozszerzeniu diagnostyki. Przed Antosią scyntygrafia w warszawskim Centrum Zdrowia Dziecka, a potem kolejny rezonans. W tle możliwa biopsja. W tle nieustanny lęk.

Mały zabieg, wielkie ryzyko

Usunięcie portu naczyniowego miało być prostą procedurą. Zakończyło się operacją. Cewnik okazał się wrośnięty w żyłę. Usunięto tylko część – reszta zostanie z Antosią na zawsze. Kolejne podejście również wymagało ostrożności – infekcja, kaszel, bakteria mogąca wywołać zapalenie opon mózgowych. Konieczne były antybiotyki. Ostatecznie wyjęto jedynie 10 milimetrów. To, co zostało, niesie ryzyko każdej gorączki, każdej infekcji.

Zaburzenia, które nie mają nazwy

Badania genetyczne potwierdziły rzadką mutację. Delecja heterozygotyczna – termin brzmi jak medyczny szyfr. Może pozostać bezobjawowa, może spowodować powikłania. Nikt nie potrafi tego przewidzieć. Antosia ma trudności z mową, zaparcia, niepokój. Jej mama walczy o odpowiedzi, choć wie, że niektórych może nie być.

Prosimy o oddech... O pomoc

Nie chodzi już tylko o leczenie. Chodzi o codzienność, która wciąż nie wróciła do normy. O każdy wynik, który budzi strach. O dziecko, które nie zna innego życia niż klinika, badania i ból. I o mamę, która każdego dnia walczy o kawałek spokoju. Dla siebie. I dla Tosi. 25 lipca 2024