Niepozorny początek, który zatrzymał świat

Było już tak blisko... Miały to być rodzinne, spokojne i zasłużone wakacje. Chwila oddechu, ładowania baterii, czas tylko dla nich.
Jeszcze tylko, dla spokoju, mieli sprawdzić to dziwne ugryzienie na nóżce Zosi od którego spuchła nóżka - i miała wrócić cudowna beztroska!

Ale zamiast odpoczynku przyszły badania. Zamiast oddechu – niepokój. Diagnoza spadła nagle: mięsak tkanek miękkich – Ewing sarcoma.
W jednej chwili odwołane zostało wszystko: lato, beztroska i całe to piękno wczesnego dzieciństwa.

Nowa rzeczywistość miała kształt szpitalnego łóżka

Rodzice Zosi jeszcze nie zdążyli oswoić słów, które usłyszeli w gabinecie, a już spali na rozkładanym fotelu przy jej łóżku. Od tamtej chwili minęły tygodnie, potem miesiące. Przez cały ten czas ich córeczka walczy. Czasem cicho, czasem ze łzami, ale najczęściej z uśmiechem, który rozbraja wszystkich na oddziale.

Zosia mówi „mama” z wenflonem w rączce, przewraca się z pleców na brzuszek na szpitalnym materacu, słucha bajek podpięta do kroplówki.
To, co dla innych dzieci jest wspomnieniem domu, dla niej wydarza się między kontrolami parametrów a zmianą opatrunków.

Zosia mówi „mama” z wenflonem w dłoni.
Śmieje się, gdy zmieniają opatrunek.
Uczy się chodzić… na onkologii.

Mała bohaterka, która nie zna słowa „dość”

Zosia nie wygląda na dziecko w trakcie leczenia onkologicznego. Ma rozświetloną twarz, czujne oczy, ciekawość świata i ogromne pokłady odwagi.
Nie boi się igieł, nie płacze przy zastrzykach, przygląda się każdej procedurze jakby chciała zapamiętać – może po to, by kiedyś samej móc pomagać.

Mama mówi, że jej córka ma serce wojowniczki i duszę lekarza. Rodzeństwo – Karola i Krzyś – nazywają ją swoim superbohaterem.
Zosia znosi wszystko z łagodnością, jakby rozumiała, że to konieczne. A potem znów się uśmiecha.

Dom w walizce. Życie na sali

Zosia i jej rodzice mieszkają teraz na oddziale. Pobyt, który miał trwać kilka dni, przedłużył się do tygodni. Potem miesięcy. Walizka z ubraniami stoi gdzieś pod łóżkiem. W niej – dom.W tym czasie Zosia rośnie. Uczy się świata przez okno i z opowieści rodziców. Wie, że za ścianą jest coś innego niż dźwięk pomp i zapach środków dezynfekcyjnych. Ale nie zna tego jeszcze.

Mama Zosi bardzo wierzy, że dzięki leczeniu, rehabilitacji oraz wsparciu Dobrych Ludzi, wróci z córeczką szybko do domu, aby cieszyć się zdrowiem i beztroskim dzieciństwem, a pobyt w szpitalu onkologicznym wspominać jako pewien epizod życia, który nauczył ją pokory oraz tego, że trzeba czerpać z życia garściami i cieszyć się z drobnych rzeczy.

Pomóż Zosi wrócić tam, gdzie dzieciństwo ma smak domu,
gdzie słowa „mama” nie zagłusza aparatura w tle.