Dwunastoletnia Zosia korzystała z uroków wakacyjnej przerwy od szkoły.

Nasza Podopieczna znacznie osłabła, straciła apetyt i stała się apatyczna. Dodatkowo wszystkiemu towarzyszyły ciągłe wymioty. Rodzice kilkukrotnie zawieźli córkę na SOR, gdzie została odsyłana do domu. Lekarze sugerowali, że dolegliwości są spowodowane zaostrzającą się astmą lub ze względu na zakażenie wirusowe.

Rodzice nie dawali za wygraną i po kilku udanych konsultacjach lekarskich, około miesiąc później Zosia trafiła na oddział neurochirurgiczny, gdzie przeprowadzono szczegółowe badania, które wykazały duże wodogłowie u naszej Wojowniczki. Przeprowadzono zabieg wertikulostomii (udrażniania komór w mózgu), podczas którego pobrano wycinek tkanki do badania histopatologicznego.

Wyniki badania potwierdziły najgorsze obawy – Zosia choruje na nowotwór złośliwy, glejaka pnia mózgu.

W początkowym etapie leczenia skupiono się na walce z wodogłowiem, co miało na celu przygotowanie Zosi pod dalsze etapy powrotu do zdrowia. Następnie rozpoczęto chemioterapię, której zaplanowano aż 52 cykle. Jej zadaniem jest zahamowanie rozwoju guza, dzięki czemu pojawi się możliwość przeprowadzenia operacji wycięcia jego części.

Ze względu na słabe wyniki bieżących badań, nie zawsze udaje się podać chemię według zaplanowanego harmonogramu. Niestety wydłuża to proces leczenia, który i tak jest bardzo rozłożony w czasie. Pojawiły się także skutki uboczne, między innymi polineuropatia obwodowa, czyli uszkodzenie wielu nerwów. Wiąże się to z poważnymi utrudnieniami przy wykonywaniu podstawowych czynności, takich jak chodzenie czy nawet odkręcenie butelki.

Ponadto Zosia ma poważne problemy ze wzrokiem, a bardzo trudna sytuacja wpłynęła również na zdrowie psychiczne naszej Wojowniczki. Obniżona odporność nie pozwala dziewczynce na jakiekolwiek spotkania ze znajomymi. Problemy kardiologiczne nie ułatwiają codzienności naszej Podopiecznej – każda, choćby prosta czynność, znacząco podnosi tętno Zosi, przez co błyskawicznie traci siły. W wyniku leczenia pogłębiła się również skolioza.

Zosia marzy o powrocie do możliwie jak najlepszej sprawności oraz powrót do swoich pasji – szczególnie jazdy konnej! Usilnie do tego dąży i jak sama podkreśla, jest to jej największą motywacją. Przed Zosią długa droga do odzyskania sił. Pomóżmy tej dzielnej dziewczynce stawiać kolejne kroki w przód!