Ostra białaczka zaatakowała Mariię❗ Walka o życie trwa❗

Gorączka uruchomiła lawinę dramatycznych zdarzeń

Gorączka u dziecka rzadko budzi niepokój. W wieku przedszkolnym towarzyszy wielu infekcjom, by po kilku dniach ustąpić i pozwolić wrócić do codzienności. Tym razem jednak wszystko potoczyło się inaczej. Od pierwszych objawów nic nie było zwyczajne. Temperatura nie spadała mimo leków, a dolegliwości zamiast ustępować, z każdym dniem się nasilały. Pojawiły się powiększone węzły chłonne, bezsenne noce i rosnący niepokój, który z każdą godziną stawał się coraz silniejszy.

24 września 2025 roku gorączka, z pozoru niegroźna, okazała się początkiem dramatycznych wydarzeń. Kolejne badania przynosiły coraz więcej pytań i coraz mniej nadziei na proste wyjaśnienie. Nokautujący cios przyszedł wraz z wynikami krwi, które ujawniły krytycznie niski poziom płytek.

Diagnoza, której nie sposób oswoić

Najpierw SOR, kolejne badania, USG, prześwietlenie płuc, pobrania i czekanie...Wyniki wskazywały na trzy wirusy: mononukleozę, Epstein–Barr i enterowirus.
Na pierwszy rzut oka wszystko zaczynało się układać w logiczną całość, jednak lekarze czuli, że to jeszcze nie koniec, że w ciele dziewczynki dzieje się coś więcej - coś, czego te wyniki jeszcze nie pokazują.

Zdecydowano o przewiezieniu Mariii do „Przylądka Nadziei” celem dalszej diagnostyki. Słowa, które niemal echem odbijały się od szpitalnych ścian zatrzymały czas - ostra białaczka limfoblastyczna. To był moment, w którym nadzieja ustąpiła miejsca dramatowi, na który nie sposób się przygotować.
W takich chwilach życie zaczyna się od nowa. Nagle świat kurczy się do małej dłoni, cichego oddechu i rytmu serca ukochanego dziecka. Wszystko inne znika. Pozostaje tylko jedno - pragnienie, by ocalić je za wszelką cenę.

Delikatność zamknięta w spektrum autyzmu

Mariia jest delikatną, wrażliwą czterolatką ze zdiagnozowanym spektrum autyzmu. Wraz z rodziną przybyła z rodzinnego Dniepra w Ukrainie, uciekając przed wojną i szukając w Polsce spokoju i bezpieczeństwa. Wydawało się, że wreszcie będą mogli odetchnąć, jednak los ponownie postanowił sprawdzić ich siłę.

Mama Mariii, Olena, wie, czym jest walka. Kiedy miała osiem lat, w wypadku straciła nogę. Zamiast się poddać, została reprezentantką Ukrainy w paraolimpijskiej siatkówce siedzącej. Zdobywała medale, inspirowała innych i udowodniła, że prawdziwa siła rodzi się nie z ciała, lecz z ducha. Dziś tę samą odwagę przekazuje swojej córce.

Mariia przebywa w „Przylądku Nadziei”, otoczona troską lekarzy i miłością najbliższych. Rodzina trwa przy niej nieustannie i wierzy, że ich dziecko wygra to, co najcenniejsze: życie samo w sobie.