Choroba przyszła nagle. Czas stanął w miejscu.

Dorotka, dziewczynka pełna życia, wrażliwości i dziecięcej pasji, podczas zajęć tanecznych doznała niewielkiego urazu mięśnia. Tak mogłaby zaczynać się ta historia: zwyczajnie, niespiesznie, z perspektywą powrotu do formy i kolejnych treningów. Lekarska kontrola, zlecone badania, niepokojący, choć jeszcze niealarmujący wynik: nieznaczny spadek hemoglobiny. Zalecono suplementację. Nic nie zwiastowało jeszcze, że pod powierzchnią toczy się dramat.

Kilka tygodni później wszystko zaczęło się zmieniać. Dorotka mówiła nieskładnie, traciła orientację, przestawała rozpoznawać bliskich, domowe przedmioty, własną codzienność. W nocy, która mogła okazać się ostatnią, Dziewczynka trafiła na szpitalny oddział ratunkowy. Ciało, jeszcze do niedawna pełne życia, teraz było ciche i pozbawione sił. Hemoglobina, odpowiedzialna za transport tlenu, spadła do poziomu, przy którym organizm przestaje walczyć. To cud, że dotarła na czas. Lekarze nie pozostawili złudzeń: była o krok od śmierci.

Walka o życie

W ciągu zaledwie kilku godzin przeprowadzono transfuzję krwi i wdrożono działania ratujące życie. Następnie Dorotkę przewieziono do Kliniki Hematologii we Wrocławiu. Pierwsze trzy dni hospitalizacji płynęły w innym rytmie niż czas. Godziny zwalniały, rozciągając się w napięciu, które nie pozwalało oddychać. Każde oczekiwanie, każdy brak informacji potęgował strach — ten paraliżujący, głęboko cielesny, który zaciska gardło na samą myśl, że życie dziecka może być zagrożone.

Diagnoza nadeszła nagle

Ostra białaczka limfoblastyczna. I wtedy czas znów przyspieszył — nieubłaganie, jakby chciał dogonić chorobę, która rozwijała się w zastraszającym tempie. Leczenie rozpoczęto natychmiast. Rozpisana na dwa lata chemioterapia już teraz odciska na Dorotce swój bolesny ślad: silne bóle nóg, osłabienie, zmęczenie… i ten przewlekły brak ulgi, którego nie da się ukoić.

Terapia w domu. Inny rodzaj codzienności

Część leczenia może odbywać się teraz w domu, co przynosi symboliczną ulgę. W przyszłości potrzebna będzie rehabilitacja, by Dorotka mogła nie tylko wyzdrowieć, ale również odzyskać pełnię sił i sprawności.

Miłość nie wystarczy. Potrzeba wsparcia

Rodzina Dorotki żyje w zawieszeniu. Każdy dzień to nieustanna troska – o zdrowie, o środki na leczenie, o uśmiech, który ostatnio rzadziej gości na dziecięcej twarzy.