12 lat walki Ewy❗Nowotwór skóry nie ustępuje❗

Początek choroby

Początki walki Ewy z chorobą sięgają 2013 roku, kiedy na nosie pojawiło się owrzodzenie, z początku niebudzące większego niepokoju. Z czasem zmiana zaczęła przybierać na intensywności i konieczne stało się przeprowadzenie pierwszej operacji. Wyniki badań potwierdziły obecność złośliwego, wieloogniskowego nowotworu skóry zlokalizowanego w obrębie twarzy, co od samego początku wymagało precyzyjnego leczenia chirurgicznego oraz stałej kontroli medycznej, która miała towarzyszyć jej przez kolejne lata.

Kolejne lata, kolejne zabiegi i ciągły brak spokoju

W latach 2013, 2014 i 2015 Ewa przeszła kolejne operacje usunięcia ognisk choroby, ponieważ zmiany pojawiały się w różnych rejonach skóry twarzy, a każda z nich była kolejnym sygnałem, że proces chorobowy wciąż pozostaje aktywny. Po okresie względnej stabilizacji, w kwietniu 2024 roku badania ponownie potwierdziły ognisko raka podstawnokomórkowego na nosie po stronie lewej, które wymagało pilnego postępowania chirurgicznego. Ta powtarzalność rozciągająca się na ponad dekadę stała się dla niej jednym z najbardziej obciążających doświadczeń, ponieważ każda kolejna diagnoza przynosiła nie tylko konieczność leczenia, lecz również narastający lęk o to, co wydarzy się dalej.

Nadzieja na stabilizację po raz kolejny została przerwana w 2025 roku, gdy konieczna okazała się czwarta operacja. Każdy zabieg oznaczał czas rekonwalescencji, ograniczenie sprawności oraz narastającą niepewność, która towarzyszy jej do dziś i nie pozwala zapomnieć o chorobie nawet na moment.

Codzienność będąca wyzwaniem

Ewa przebywa obecnie w domu, jednak codzienne funkcjonowanie wymaga od niej ogromnego wysiłku. Wstanie z łóżka, utrzymanie higieny, próba wyjścia z domu czy przygotowanie się do wizyty lekarskiej stają się zadaniami, które wymagają czasu, siły i pomocy najbliższych.

Sytuację dodatkowo komplikują choroby współistniejące obejmujące przetokę pęcherzowo pochwową, migotanie przedsionków, migotanie serca, zaćmę, nadciśnienie oraz przewlekłą depresję, która niczym klamra spina całą trudność jej codziennego życia. Każdy z tych elementów sprawia, że powrót do względnej sprawności staje się procesem długim, wymagającym i obarczonym licznymi ograniczeniami. Regularne wizyty lekarskie, konieczne w jej przypadku, są dla niej niemal niemożliwe bez wsparcia innych.

Tęsknota za zwyczajnością

Ewa zawsze kochała spacery, jazdę na rowerze oraz pracę z kwiatami. Florystyka była dla niej sposobem na wyciszenie myśli i odnalezienie harmonii. Choroba odebrała jej możliwość wykonywania tych drobnych, codziennych czynności, jednak nie odebrała pragnienia, by kiedyś do nich powrócić. To właśnie tęsknota za zwyczajnością sprawia, że wciąż walczy o każdy kolejny dzień.

Potrzebne jest wsparcie

Środki ze zbiórki zostaną przeznaczone na leki, które nie są refundowane, na zabezpieczenie stałego dostępu do leczenia, dojazdy do specjalistów oraz na opiekę psychologiczną, która jest nieodłącznym elementem wieloletniej walki z chorobą o charakterze nawrotowym. Dla Ewy to wsparcie stanowi fundament bezpieczeństwa, bez którego trudno byłoby utrzymać ciągłość leczenia oraz zapanować nad skutkami choroby i współistniejących schorzeń.