Rak szyjki macicy z przerzutami ❗ Weronika wciąż walczy❗

Rak rozwijał się po cichu

Nie do wiary, jak jedna chwila potrafi złamać życie. To co codzienne, zwyczajne i bezpieczne, w jednej sekundzie może zamienić się w skrajne przeciwieństwo - w strach, ból i niewyobrażalną niepewność.
Weronika przez pewien czas odczuwała bóle brzucha, które nie były dla niej sygnałem nadchodzącego zagrożenia. Lekarze uspokajali, że to nic poważnego. Leczenie zachowawcze, kontrolna wizyta, rutynowe badania – wszystko mieściło się w granicach profilaktyki.
A jednak wynik badania obrócił jej świat w pył. 5 listopada 2023 roku Weronika usłyszała słowa, które trudno powtórzyć bez drżenia: nowotwór złośliwy szyjki macicy w stadium IIIB. W jednej chwili wszystko, co znała, zostało przesłonięte cieniem choroby.

Leczenie pełne bólu i nadziei

W styczniu 2024 roku, Weronika rozpoczęła cztery zabiegi brachyterapii. Niedługo później przeszła ośmiotygodniowy cykl radiochemioterapii. Leczenie było trudne, wyniszczające, ale dawało cień nadziei, że rak został pokonany. Na koniec jeszcze cztery zabiegi brachyterapii – ostatni etap walki, który miał zakończyć ten bolesny rozdział.
Jednak we wrześniu 2025 roku choroba wróciła. Silniejsza, bardziej niebezpieczna, z przerzutami.

Życie między bólem a obowiązkami mamy

Weronika ma 34 lata i jest mamą dwójki dzieci: jedenastoletniego Antosia i ośmioletniej Angelinki. To dla nich walczy – z bólem, z lękiem, z bezsilnością. Chce patrzeć, jak dorastają, jak uczą się świata, jak idą swoją drogą, mając obok mamę.

Niestety, jej stan nie pozwala już na wykonywanie pracy w handlu. Każdy dzień to walka z bólem, który łagodzą silne leki opioidowe. Dzieci przeżywają chorobę mamy, stają się smutniejsze, bardziej zamyślone. Weronika, by nie stracić równowagi, korzysta z prywatnej psychoterapii.
W tej codzienności jest tyle odwagi, ile może pomieścić ludzkie serce.

Dom - bezpieczna przystań

Obecnie Weronika przebywa w domu, blisko dzieci. Leczy się w Centrum Onkologii w Bydgoszczy, do którego dojeżdża z Piły. Pomoc, którą otrzyma, stanie się wsparciem nie tylko w walce z chorobą, ale także w utrzymaniu codziennego spokoju jej domu.

Kiedyś była siłą, dziś szuka w sobie jej resztek

Weronika kocha sport. Trenowała boks, czuła w sobie moc i równowagę. Lubiła góry, podróże i książki. Dziś tę siłę zastąpiła nadzieja – delikatna, ale wciąż obecna. To ona pozwala jej wstać każdego dnia, spojrzeć w oczy dzieciom i uwierzyć, że jutro może być lepsze.