POMOCY❗Glejak i niedowład czterokończynowy❗

Zdiagnozowany w listopadzie 2025 roku, 38-letni Sergiusz w jednej chwili z życia wypełnionego muzyką i aktywnością został brutalnie zatrzymany. Glejak śródkomorowy pojawił się nagle i bez ostrzeżenia, odbierając mu sprawność, niezależność i codzienność, którą znał. To, co jeszcze chwilę wcześniej było zwyczajne, w jednej sekundzie przestało istnieć.

Operacja ratująca życie

20 listopada 2025 roku Sergiusz przeszedł poważną operację neurochirurgiczną. Usunięto guz oraz krwiaka, który spowodował krwotok śródkomorowy. Zabieg był konieczny, by ratować jego życie.
Po operacji trafił na oddział intensywnej terapii. Jego stan był ciężki. Pojawiły się dramatyczne powikłania. Sergiusz stał się zależny od respiratora, a niedowład kończyn do którego doszło sprawił, że samodzielne funkcjonowanie przestało być możliwe.

Diagnoza, która wszystko tłumaczy

Materiał pobrany podczas operacji został poddany szczegółowej analizie histopatologicznej oraz konsultacji w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Ostateczne rozpoznanie było jednoznaczne: glioblastoma stopnia IV, czyli najbardziej agresywna postać glejaka złośliwego ośrodkowego układu nerwowego.

W badaniu stwierdzono nowotwór o bardzo wysokiej złośliwości, z rozległymi obszarami martwicy oraz wylewami krwi, co potwierdza wyjątkowo dynamiczny i destrukcyjny charakter choroby. Aby możliwe było planowanie dalszego leczenia, zalecono wykonanie badań molekularnych, które mają pomóc w określeniu kolejnych etapów terapii.

Cisza zamiast słów

Sergiusz nie może mówić. Porozumiewa się kiwnięciem głowy, ruchem rąk, spojrzeniem. Ma założoną tracheostomię, która jest dla niego ogromnym obciążeniem psychicznym. Rurka drażni go, wywołuje frustrację, wielokrotnie próbuje ją wyjąć. To codzienna walka nie tylko o ciało, ale również o psychikę.

ZOL. Miejsce, które nie daje nadziei

Od 4 grudnia 2025 roku Sergiusz przebywa w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. To nie jest miejsce intensywnej rehabilitacji ani realnej walki o odzyskanie sprawności. Wokół są pacjenci w śpiączce, cisza i bezruch. Brakuje systematycznej rehabilitacji, bodźców i pracy z ciałem, które w jego stanie są kluczowe.

Kim był przed chorobą

Sergiusz kochał muzykę. Jest akustykiem, grał na gitarze, dźwięk był jego językiem i sposobem wyrażania siebie. Lubił jazdę na rowerze, ruch, przestrzeń i wolność. Dziś jego świat ogranicza się do łóżka, aparatury medycznej i cichej walki o każdy kolejny dzień.

Prosimy o pomoc

Sergiusz wymaga stałej opieki, specjalistycznej rehabilitacji, leczenia, sprzętu medycznego oraz wsparcia w codziennym funkcjonowaniu. Choroba odebrała mu możliwość samodzielnego życia. Bez pomocy z zewnątrz walka o jakąkolwiek poprawę stanu zdrowia staje się niemożliwa.