Ciało zaczęło szeptać o chorobie

Na początku była tylko cicha apatia. Oskar łatwo się męczył, bladł z dnia na dzień, a proste czynności zdawały się wymagać od niego wysiłku nieadekwatnego do wieku. Rodzice, zaniepokojeni zmianą, której nie potrafili nazwać, postanowili działać. Podczas konsultacji lekarskiej w poradni, Oskarowi wykonano badanie EKG.

Wynik wzbudził uzasadniony niepokój. Dodatkowe badania ujawniły skrajnie niski poziom hemoglobiny. Konieczne było natychmiastowe przetoczenie krwi i szybki transport do szpitala specjalistycznego w Olsztynie. Tam, już po krótkim badaniu fizykalnym, zapadło pierwsze podejrzenie: możliwa choroba nowotworowa krwi.

Diagnoza nie pozostawiła nadziei na pomyłkę

Oskar trafił do szpitala specjalistycznego w Olsztynie 16 maja. Już następnego dnia pobrano szpik kostny.
W ciągu kolejnych godzin założono cewnik centralny, ponieważ wynik zleconych badań nie pozostawiał złudzeń. Lekarze byli pewni, że to białaczka. Pozostawało tylko ustalić jej typ. Od tego momentu życie Oskara toczy się wyłącznie w szpitalu. Pierwszy cykl chemioterapii rozpoczął się niezwłocznie. To najintensywniejszy etap leczenia, wymagający pełnej izolacji i nieustannego nadzoru lekarskiego.

Przerwa w terapii

Choć pierwsze dni terapii przebiegały zgodnie z planem, pojawiły się powikłania. Wątroba przestała prawidłowo funkcjonować, co wymusiło trzytygodniową przerwę w leczeniu. Dopiero po ustabilizowaniu jej pracy można było powrócić do podawania cytostatyków.
Niestety, reakcja organizmu na terapię wciąż budzi niepokój. Lekarze nie są pewni, czy Oskar będzie mógł kontynuować leczenie według podstawowego protokołu, czy konieczna będzie zmiana leczenia na protokół przeznaczony dla pacjentów z podwyższonym ryzykiem czyli gorszym rokowaniem.

Przed nimi wiele niewiadomych

Trzy tygodnie dzielą Oskara od zakończenia obecnego cyklu. Dopiero po tym czasie i po kolejnej biopsji, zespół lekarzy podejmie decyzję co dalej. Na ten moment nikt nie podejmuje się oceny, czy konieczny będzie przeszczep oraz czy zastosowany schemat leczenia będzie kontynuowany. Na razie pozostaje tylko czekanie. Pełne nadziei, ale i strachu.