Nowotwór pnia mózgu❗ Oliwia walczy o sprawność❗

Narastające objawy

Dni płynęły pozornie zwyczajnie, dopóki jeden po drugim nie zaczęły przynosić sygnałów, które z każdą kolejną powtórzoną dolegliwością budziły coraz głębszy niepokój i wymykały się wszelkim prostym wyjaśnieniom. Rano, tuż po przebudzeniu, pojawiało się nagłe ściemnienie obrazu, w uszach brzmiało uporczywe piszczenie, a krótkie chwile zaburzonej równowagi coraz częściej wymykały się spod kontroli. Z czasem dolegliwości przestały ograniczać się do poranków. Zaczęły obejmować cały dzień, a obraz, który jeszcze niedawno był wyraźny, stawał się z dnia na dzień coraz bardziej zamglony i niestabilny. Do objawów tych z czasem dołączył oczopląs, a epizody zachwiania zaczęły powracać z intensywnością, która nie pozostawiała już miejsca na uspokajające wyjaśnienia.

Oliwia traciła czucie w lewej dłoni, a prawa noga stawała się nagle ciężka, jakby odmawiała posłuszeństwa bez żadnej zapowiedzi. W tamtej chwili stało się jasne, że konieczna jest pilna, pogłębiona diagnostyka.

Chirurgia jako jedyna odpowiedź

Badania wykazały obecność złośliwego nowotworu pnia mózgu. W obliczu tej diagnozy jedyną drogą były operacje neurochirurgiczne. Pierwszy zabieg odbył się 20 sierpnia 2025 roku, podczas którego udało się usunąć około siedemdziesięciu procent guza. Druga operacja miała miejsce 23 października 2025 roku i w jej trakcie zespół neurochirurgów z GCZD w Katowicach usunął pozostałą część zmiany schodzącą aż do rdzenia kręgowego. Obie operacje wymagały ogromnej precyzji i stanowiły odpowiedź na proces chorobowy, którego przebieg był wyjątkowo obciążający dla organizmu młodej pacjentki.

Codzienność po dwóch operacjach mózgu

Oliwia wciąż potrzebuje wsparcia w wielu codziennych czynnościach. Dłonie nie odzyskały pełnej sprawności, a dłuższe siedzenie lub stanie prowadzi do silnego zmęczenia i bólu. Jej rodzice otaczają ją opieką i czuwają nad każdym elementem rehabilitacji oraz rekonwalescencji. Rodzinne życie toczy się w rytmie narzuconym przez chorobę. Gdy mama przebywa z Oliwią w szpitalu, tata przejmuje opiekę nad młodszą córką, siedmioletnią Zosią, która z cichą tęsknotą wypatruje chwil, w których cała rodzina znów będzie mogła być w jednym miejscu. Rodzice dzielą obowiązki dbając o to, aby żadna z córek nie została bez wsparcia.

Oliwia, mimo ograniczeń, pozostaje blisko tego, co zawsze było jej światem. Uwielbia układać klocki lego i czytać książki. To jest jej przestrzeń, w której odnajduje spokój i namiastkę codzienności sprzed choroby.

Rodzina w oczekiwaniu na decyzje dotyczące dalszego leczenia

Po obu zabiegach rodzina czeka na kolejne decyzje medyczne, które określą dalszy kierunek terapii.

Leczenie, rehabilitacja oraz dojazdy na wizyty stały się codziennością, której ciężar, również ten finansowy, coraz trudnie j jest udźwignąć.