Zaczęło się niepozornie

W maju 2023 roku Martyna zgłosiła się do lekarza z typowymi objawami infekcji. Powiększone węzły chłonne, które są jej częstym objawem, na tym etapie nie wzbudziły niepokoju. W takich przypadkach antybiotyk zwykle wystarcza. Tak miało być i tym razem.

Niestety, mimo zakończonego leczenia węzły nie tylko nie znikały, lecz zaczęły się powiększać. Pojawiły się kolejne sygnały: nocne poty, zmęczenie, spadek wagi. Objawy, które wcześniej można było zrzucić na stres czy zmęczenie, teraz nabrały innego ciężaru. Badania krwi, USG, konsultacje… I nagle – natychmiastowe skierowanie do „Przylądka Nadziei” we Wrocławiu.

Diagnoza, która nie zostawia marginesu

W klinice wszystko przyspieszyło. Biopsja, badanie PET, kolejne konsultacje – wszystko działo się szybko, jakby czas wiedział, że nie można go tracić. Diagnoza, która padła, nie pozostawiła wątpliwości: chłoniak Hodgkina. Jakby tego było mało, podczas badania PET lekarze wykryli jeszcze potworniaka w okolicy jajnika. Cios, za ciosem! Dla Martyny to był wyrok.

Martyna miała świętować osiemnastkę.
Zamiast tego patrzyła, jak znika jej normalność.

Początek walki

Martyna miała inne plany na tamto lato. Przez myśl nie przeszło jej, że spędzi ten czas w szpitalnym łóżku czekając na kolejny cykl chemii. 
Nie przypuszczała, że na miesiąc przed osiemnastką będzie patrzeć, jak włosy zostają na poduszce...

9 sierpnia rozpoczęła leczenie w „Przylądku Nadziei”.
Na początku było niedowierzanie, złość i milczenie. Nie chciała z nikim rozmawiać. Chciała zamknąć się przed tym, co właśnie ją spotkało.
Z czasem zaczęła oswajać nową rzeczywistość. Obudziła się w niej wojowniczka. Zrozumiała, że nie ma przecież innej drogi niż walka, że każdy pobyt w szpitalu musi traktować jak wyjście na ring - po zwycięstwo!

Martyna wciąż ma swoje marzenia.
 Nie prosi o litość lecz o szansę.
Pomóż jej wygrać tę walkę do końca.