Od szóstych urodzin dzieliły ją godziny

13 maja, na dzień przed szóstymi urodzinami, Maja zaczęła skarżyć się na silny ból brzucha. Noc upłynęła pod znakiem czuwania i środków przeciwbólowych — w nadziei, że to tylko przejściowa niedyspozycja. Rankiem, gdy cierpienie nie ustępowało, rodzice zabrali córkę na izbę przyjęć. Tam uznano, że źródłem bólu są zaparcia. Z zaleceniem obserwacji odesłano Maję do domu.

Szukając przyczyny

Godziny mijały, a poprawy wciąż nie było. Widok cierpiącej z bólu córki nie pozwalał rodzicom na czekanie. Zgłosili się do lekarza pediatry, który podejrzewając, że źródłem dolegliwości może być nerka – zalecił pilne wykonanie badań. Podczas ponownej wizyty na SOR-ze wykonano tomografię, USG i RTG. Obraz był niepokojący. W obrębie nerki zauważono zmianę, którą początkowo uznano za ropień. Z decyzją o kontynuacji diagnostyki, Maję skierowano na oddział urologiczny w Katowicach.

Leczenie już trwa — chemioterapia, operacja i kolejne miesiące walki

Z każdym kolejnym badaniem rosło napięcie, którego nie sposób było zagłuszyć. Obraz uzyskany w trakcie rezonansu magnetycznego sugerował, że zmiana może mieć charakter nowotworowy. W ciągu kilku dni wykonano biopsję i pobrano wycinek do badania histopatologicznego. Wynik nie pozostawiał wątpliwości — złośliwy nowotwór nerki, guz Wilmsa.

Rozpoczęcie leczenia

Po otrzymaniu wyniku histopatologii lekarze nie zwlekali ani chwili. Proces leczenia został natychmiast wdrożony, zgodnie z obowiązującym protokołem onkologicznym:

• Pierwszy etap: chemioterapia przedoperacyjna – rozpoczęta niezwłocznie po rozpoznaniu,
• Drugi etap: operacja usunięcia całej nerki objętej zmianą nowotworową
• Trzeci etap: chemioterapia pooperacyjna – której zakres i czas trwania zależeć będą od wyników badań kontrolnych oraz od tego, jak organizm dziewczynki odpowie na kolejne cykle terapii.

Każdy z tych etapów to nie tylko medyczna konieczność, ale i ogromne obciążenie dla młodego organizmu.

Wszystko inne schodzi na dalszy plan

Ostatnie tygodnie były dla Mai i jej rodziny czasem ogromnego obciążenia — fizycznego, emocjonalnego, egzystencjalnego. Dziś cała ich uwaga musi koncentrować się na leczeniu, na każdym kolejnym kroku tej nierównej walki. Aby to było możliwe, potrzebują przestrzeni wolnej od lęku o jutro — tej, która pozwala oddychać, podejmować decyzje, nie myśląc o rachunkach i brakach. Każdy gest wsparcia to coś więcej niż pomoc — to konkretna ulga dla dziecka i bliskich, którzy robią wszystko, by choroba nie odebrała im tego, co najważniejsze.