Zaczęło się od dwóch niewinnych plamek

18 listopada 2024 roku na udach Laury pojawiły się sinoczerwone plamki. Z początku nie wydawały się groźne, taka drobnostka - może uderzenie, może uczulenie...Tylko zamiast znikać, plamki zaczęły się mnożyć, a Laura stawała się coraz bardziej cicha, zmęczona - jakaś taka inna. Już po jednej wizycie w przychodni wystawiono skierowanie na oddział pediatrii, by kolejnego dnia skierować Laurę do „Przylądka Nadziei” we Wrocławiu.

To już nie była tylko plamka – to był rak krwi

W klinice padło słowo, które zmroziło wszystkich. Ostra białaczka limfoblastyczna – złośliwy nowotwór krwi, który wymaga natychmiastowego leczenia. Jeszcze chwilę wcześniej Laura trenowała taniec towarzyski, z dumą prezentując złote medale.
Przygotowywała się do kolejnych zawodów, nie wiedząc, że zamiast na parkiet, trafi na oddział onkologii, by walczyć o życie.

Zamiast parkietu – sala zabiegowa

Laura przeszła punkcję szpiku, po której rozpoczęto intensywną terapię sterydową. W kilka dni świat stanął na głowie. Kolorowe stroje zostały w szafie, a jej ciało zamiast tańczyć, uczyło się znosić ból.

Sala zabiegowa stała się codziennością. Rozpoczęła się dwuletnia chemioterapia – długa, wyniszczająca, pełna skutków ubocznych i dni, które nie dają żadnej ulgi.

Tęsknota

Laura tęskni. Tęskni za turniejami, za domem i młodszym braciszkiem. Czteroletni Ignacy, chłopiec z orzeczeniem o niepełnosprawności w spektrum autyzmu, jest silnie związany z Laurą. Codziennie zadaje pytanie, na które rodzice nie znają odpowiedzi - kiedy siostra wróci...