Niepozorne objawy

Ból nóg pojawił się nagle, bez zapowiedzi. Nie był rwący, nie wyrywał z krzykiem ze snu. Był cichy, osiadał w mięśniach jak zmęczenie po długim marszu. Początkowo nikt nie traktował go jak sygnał niebezpieczeństwa. Może to przeziębienie, może przeciążenie. Kiedy jednak na skórze chłopca pojawiły się drobne ślady na skórze, a węzły chłonne stały się wyraźnie powiększone, mama Kuby zaczęła się niepokoić. Nie czekała. Poszła z synem do lekarza.

Długie oczekiwanie i telefon...

Lekarz rodzinny skierował ich na dalsze badania. Podejrzenia padały na coś związanego z odpornością — może choroba autoimmunologiczna, może coś przejściowego. Lecz Kuba czuł się coraz gorzej. Miał coraz większe trudności z poruszaniem się, jakby nogi stawały się zbyt ciężkie, by je unieść. Rodzice zdecydowali się szukać pomocy w szpitalu zakaźnym. Tam, po serii badań krwi, rodzice usłyszeli - nowotwór. Diagnoza jeszcze nie była pełna, ale już dla najbliższych zabrzmiała jak wyrok. Padła decyzja o natychmiastowym przetransportowaniu Kuby do wrocławskiej kliniki "Przylądka Nadziei". Tam, po badaniach, nie było już wątpliwości: ostra białaczka limfoblastyczna.

Terapia, która zabiera siły

Chemioterapia rozpoczęła się niemal natychmiast. Nie było czasu na zastanawianie się, na oswajanie nowej rzeczywistości. Kuba był słaby. Przez pierwszy tydzień nie wstawał z łóżka. Każdy ruch wydawał się zbyt trudny. Jego ciało zdawało się wypierać leczenie, które miało przynieść ratunek. Zmęczenie było tak głębokie, jakby nie pochodziło z ciała, ale z samego środka — z duszy, z woli. A jednak każdego ranka pielęgniarki podłączały nową kroplówkę. Leczenie musiało trwać.

Cisza leczenia podtrzymującego

Dziś Kuba jest w etapie leczenia podtrzymującego. To czas, który nie przynosi ulgi — przynosi czuwanie. Każda kontrola to moment napięcia. Wyniki bywają dobre, ale równie często pojawiają się niepokojące odchylenia. Organizm nie odbudował jeszcze odporności. Każdy kontakt z innymi to ryzyko. Codzienne życie zamieniło się w plan działania: mierzenie temperatury, kontrola diety, izolacja. Wszystko, co było normalnością, zniknęło — zostały procedury, rutyny i ciche modlitwy.

Pomoc, która nie powinna milczeć

Wiele rzeczy w tej historii dzieje się po cichu. Choroba przyszła po cichu. Strach rośnie po cichu. Bezradność nie krzyczy, tylko siada wieczorem przy kuchennym stole. Ale pomoc — ona nie powinna być cicha. Powinna być konkretna, szybka, ludzka. Powinna pozwalać wracać — nie tylko do zdrowia, ale do zwykłego życia. Takiego, w którym dziecko wstaje z łóżka, idzie do szkoły i nie musi znać słowa „chemioterapia”.