Codzienność pełna ruchu i śmiechu

Kacper jest kilkuletnim chłopcem w spektrum autyzmu. Energiczny, ciekawy świata, zafascynowany otoczeniem, choć trudno przypisać mu jedną pasję. W niczym nie przypominał dziecka, w którego organizmie rozwija się śmiertelna choroba.

Sygnały, które łatwo zignorować

Kacper chorował często - zbyt często. Każda infekcja kończyła się antybiotykiem, a odporność zdawała się znikać z miesiąca na miesiąc. W lutym rodzice postanowili poszukać odpowiedzi i wykonali ogólne badania krwi. Wyniki były niepokojące, ale niejednoznaczne. Lekarz rodzinny zalecił powtórzenie ich po kilku tygodniach w specjalistycznej poradni we Wrocławiu. Życie jednak napisało własny scenariusz. W kwietniu Kacper złamał rękę, a planowana kontrola musiała zostać odłożona.

Cisza wyników, która zamieniła się w alarm

W maju powtórzono badania. Tym razem nie pozostawiały złudzeń — coś poważnego działo się z ciałem Kacpra. Parametry krwi pogorszyły się dramatycznie. Chłopiec został natychmiast skierowany do szpitala w Kłodzku, gdzie rozpoczęto pogłębioną diagnostykę. 20 maja przewieziono go karetką do „Przylądka Nadziei” we Wrocławiu.

To tam padły słowa, które wywracają świat rodziny do góry nogami: ostra białaczka limfoblastyczna. Choroba krwi — gwałtowna, podstępna, zdolna rozwijać się w ciszy, niemal niezauważalnie. Jakby była w nim od zawsze, czekając tylko na moment, by zabrać dzieciństwo i spokój.

Dni wypełnione leczeniem

Zaledwie kilka dni po diagnozie rozpoczęto leczenie. Kacper przeszedł transfuzje krwi i płytek. Wprowadzono chemioterapię, a wraz z nią sterydy. Dla organizmu tak małego, tak niedawno jeszcze bawiącego się na placu zabaw, to ogromne obciążenie. To dopiero początek. Przed nim miesiące, a nawet lata leczenia. Szpitalne sale, cykle chemii, kontrole i niepewność wpisane w codzienność. Wszystko to w nadziei, że kiedyś usłyszy: „już po wszystkim”.

Droga, którą można przejść tylko razem

Obecnie Kacper spędza całe dnie z mamą w szpitalu. Rodzina robi, co w ich mocy, by nie zabrakło mu niczego — ani siły, ani wiary, ani opieki. Leczenie onkologiczne to jednak nie tylko medycyna. To również dojazdy, koszty pobytu, dieta, suplementacja, środki higieniczne, które znikają szybciej, niż można je uzupełnić.

Po zakończeniu najcięższego etapu leczenia Kacper wróci do domu tylko na chwilę – potem znów powrót do szpitala, kolejne cykle i kontrole. Każda złotówka przekłada się na konkretną pomoc w tej długiej i trudnej drodze.