Rak pęcherza moczowego❗Justyna chce żyć❗

Kiedy ciało domaga się uwagi

Silne bóle w lewej pachwinie i narastające z każdym dniem trudności z poruszaniem zaczęły doskwierać Justynie w kwietniu 2022 roku. Z czasem przyjęcie wyprostowanej pozycji ciała stało się niemal niemożliwe. Do tych dolegliwości o fizycznym podłożu dołączyło krwawienie z cewki moczowej, które nie pozwalało już dłużej szukać niepewnych odpowiedzi i przypadkowych tłumaczeń. Konieczna była konsultacja lekarska i wykonanie badań. W ich wynikach pojawiło się coś, czego Justyna w najdalszych przypuszczeniach się nie spodziewała – diagnoza raka pęcherza moczowego pT1 High grade. W jednej chwili to, co dotąd ukryte, przybrało dramatyczny wymiar, stając się nagle głównym i jedynym tematem w jej życiu.

W obliczu diagnozy

Rozpoczęło się leczenie, które wymagało determinacji i spokoju w obliczu niepewności. 4 lipca 2025 roku Justyna przeszła zabieg TURBT, w trakcie którego założono dren w lewej nerce oraz cewnik. Był to moment, w którym nadzieja mieszała się z lękiem a świadomość, że choroba została nazwana, niosła ulgę, ale i ciężar wiedzy o tym, co dopiero przed nią.

Kolejnym etapem było wykonanie 17 października mappingu pęcherza moczowego oraz usunięcie drenu DJ. Równocześnie wdrożono terapię BCG, której zadaniem jest zahamowanie rozwoju komórek nowotworowych. Leczenie to wymaga regularności, cierpliwości i gotowości na skutki uboczne. U Justyny jednym z nich stała się postępująca starowzroczność, która oprócz tego, że utrudnia codzienne funkcjonowanie, przypomina o cenie, jaką płaci organizm za walkę z chorobą.

Życie pomiędzy bólem a pragnieniem spokoju

Od chwili diagnozy życie Justyny podporządkowane zostało leczeniu. Praca zawodowa zeszła na dalszy plan, ustępując miejsca codziennym zmaganiom z bólem i ograniczeniami, które pojawiły się wraz z chorobą. Każdy dzień stał się próbą utrzymania równowagi pomiędzy fizycznym zmęczeniem a pragnieniem choćby chwilowego spokoju.

Emocje, które towarzyszą Justynie w chorobie są skrajne. Każdego dnia wdzięczność za każdy lepszy dzień, staje na przeciw lękowi o to, co przyniesie jutro. Wraz z kolejnymi etapami leczenia zmieniła się również perspektywa z jaką Justyna patrzy na życie. To, co wcześniej wydawało się oczywiste, dziś nabrało innej wagi. Życie bez bólu stało się marzeniem, a chwile pozbawione cierpienia najcenniejszym darem.

Kiedyś ratowała innych

Zanim choroba zatrzymała jej codzienność, Justyna pracowała jako ratownik medyczny. Była osobą, która w kryzysie nie traciła głowy, działała szybko i z przekonaniem, że każde życie jest warte ocalenia. To powołanie, było konkretne, wymagające, a jednocześnie pełne sensu. Dawało jej poczucie spełnienia i realnego wpływu na otaczający ją świat.

Dziś role się odwróciły. Z osoby niosącej pomoc stała się tą, która tej pomocy potrzebuje. Choroba wymusiła zatrzymanie, zmusiła do spojrzenia na siebie nie przez pryzmat działania, lecz trwania.

W chwilach słabości Justyna wraca do swoich pasji. Jazda konna, malowanie obrazów, pisanie powieści, muzyka i balet, stają się dziś dla niej formą terapii. W ciszy farb, dźwięków i słów odnajduje przestrzeń, w której choroba traci na sile, a ona sama może choć na moment wrócić do dawnej siebie.