Jagoda. Dziewczynka, która miała żyć zwyczajnie i szczęśliwie – dzisiaj toczy groźną walkę z rakiem❗

"Od miesięcy żyjemy w świecie, w którym każdy dzień zaczyna się pytaniem, czy nasza córeczka przetrwa to, co przyniesie choroba. Dlatego prosimy o wsparcie, które pomoże utrzymać leczenie, od którego zależy życie Jagódki. Dziękujemy za każdą formę dobra, którą otrzymujemy. Dzięki Wam możemy dalej walczyć."

rodzice Jagódki

Nasza córka wciąż walczy, a my razem z nią

Od stycznia 2025 roku mierzymy się z rzeczywistością, której nie byliśmy w stanie sobie wyobrazić. Nasza córeczka, mająca niecałe dwa i pół roku, usłyszała diagnozę ostrej białaczki limfoblastycznej. To zdanie rozsypało w jednej chwili cały nasz świat. Nasze malutkie dziecko przechodzi przez sterydoterapię, chemioterapię, punkcje, biopsje i wszystkie procedury, które odbierają siły naszej małej kruszynce. Od postawienia diagnozy doświadczyliśmy tyle bólu i strachu, że czasem trudno było uwierzyć, że to naprawdę się dzieje. Leczenie nie szło po myśli lekarzy. Nasza córka okazała się chemiooporna. Kiedy chemioterapia przestała działać, rozpoczęto immunoterapię, która trwała trzy miesiące. Nasza Jagódka nosiła na pleckach pompę podającą lek bez przerwy, a my co dwa dni jeździliśmy do Krakowa, aby wymienić baterie i uzupełnić lek.

W tym czasie jedno z nas musiało na stałe zamieszkać w szpitalu, a w domu zostało czworo naszych dzieci, które bardzo ciężko znosiły rozłąkę. Starsze próbowały zrozumieć, młodsze pytały, dlaczego mamy nie ma, dlaczego siostry nie ma, dlaczego wszystko nagle stało się inne. Kolejne uderzenie, kolejne zagrożenie Miesiąc temu pojawiła się następna diagnoza - hipoglikemia. Po odstawieniu sterydów nasza córeczka zaczęła doświadczać gwałtownych spadków cukru, które zagrażały śpiączką cukrzycową. Kolejny stan zagrażający życiu, kolejny lęk, kolejne dni i noce na walizkach, z telefonem w ręku, gotowi do wyjazdu w każdej chwili.

Do tego doszły powikłania po chemii. Jagódka miała poparzoną buzię i przełyk. Ból przy przełykaniu był u niej tak silny, że nie była w stanie ugryźć kawałka banana. Musieliśmy nauczyć się karmienia przez sondę, aby nie cierpiała i aby jej malutki organizm miał siłę do dalszego leczenia. Każda infekcja, każdy wirus od rodzeństwa może być niebezpieczny. Musimy stale ją izolować, badać, nauczyć się odczytywać wyniki, rozumieć spadki leukocytów, hemoglobiny, wiedzieć, kiedy trzeba przetoczyć krew, płytki albo osocze. Nasze życie przepełnione jest nieustającym strachem, że jedno potknięcie mogłoby mieć konsekwencje, których boimy się nazwać.

Wciąż słyszymy, że białaczka to „jedna z lepszych chorób nowotworowych”, lecz nasza codzienność pokazuje, że nic nie jest oczywiste. Nasza córka jest w grupie wysokiego ryzyka. Każdy poranek zaczyna się od myśli, żeby dzień był spokojny, żeby wyniki nie spadły i oby nie pojawiły się kolejne powikłania. Nie wiemy, jak długa droga jest jeszcze przed nami.

"Kochamy nasze dzieci nad życie. Nie pozwolimy, aby nasza córeczka odeszła. Będziemy walczyć z całych sił, każdego dnia, aż do ostatniego możliwego momentu."

  27 listopada 2025