Szpital zamiast codzienności

Diagnoza padła nagle, choć nie przyszła znikąd. Kilka dni gorączki, osłabienie, czerwone kropki na ciele. Z początku nikt nie traktował tego jak zapowiedzi poważnej choroby. Wdrożone leczenie można nazwać standardowym. Włączono antybiotyk, zalecono odpoczynek i oczekiwanie na poprawę, która z pewnością po kilku dniach nadejdzie.

Poprawy jednak nie było. Nie było też jasności, co kryje się za gorączką i zmianami na skórze. Zamiast błądzić wśród hipotez — jednych trafnych, innych nie — lekarz zdecydował o natychmiastowym skierowaniu do szpitala. Pojawił się niepokój, którego nie dało się już zagłuszyć. Badania krwi szybko przyniosły odpowiedź. Rozpoczęła się hospitalizacja i szczegółowa diagnostyka hematologiczna. Ostra białaczka limfoblastyczna typu B - tak brzmiała diagnoza, która przyspieszyła bieg wydarzeń. Leczenie rozpoczęto natychmiast.

Pierwsze miesiące upłynęły pod znakiem chemioterapii. Cztery długie miesiące terapii, której organizm nie przyjął tak, jak oczekiwano. Badania obrazowe nie przyniosły dobrych wieści. Niestety, lek nie zadziałał skutecznie, co wymusiło zmianę schematu leczenia, a co za tym idzie rozpoczęcie cyklu na nowo.

Terapia, która nie zna przerw

Leczenie trwa nadal i trwać będzie kolejnych kilka tygodni - co najmniej do końca wakacji. Kolejne kroki będą możliwe dopiero po wynikach badań i ocenie, jak tym razem organizm znosi leczenie.
Codzienność najbliższych Jagódki podporządkowana jest terapii. Są dni oczekiwania, dni badań i dni ciszy po rozmowach z lekarzami. Są też chwile, w których trzeba wracać do domu tylko po to, by za kilka dni pojechać z powrotem.

Droga, która kosztuje coraz więcej

Rodzina Jagody mieszka około 80 kilometrów od szpitala. Każdy wyjazd to kilkugodzinna wyprawa — niekiedy powtarzana kilka razy w tygodniu. Do tego dochodzą stałe wydatki: leki, suplementy, środki higieniczne, dieta zalecona przez lekarzy, regularne wizyty kontrolne. W przyszłości nieodzowna będzie także rehabilitacja.

Wsparcie terapii też jest istotne