Nowotwór jajnika nie odbiera Iwonie nadziei❗ Wspomóż jej walkę❗

Choroba, która wraca

Od pierwszych objawów do postawienia diagnozy minął niemal rok. Silne bóle brzucha i krwawienia, które początkowo próbowano tłumaczyć innymi przyczynami, nie ustępowały mimo leczenia. Z każdym miesiącem niepokój narastał, a wraz z nim świadomość, że dzieje się coś poważnego.

W końcu, po długiej diagnostyce, padły słowa, które na zawsze zmieniły jej życie - nowotwór złośliwy jajnika.
To był moment, w którym świat zatrzymał się w miejscu, a każdy oddech stał się wysiłkiem. Tak rozpoczęła się walka, która trwa do dziś - walka pełna nadziei, ale też i bólu, który nie daje o sobie zapomnieć.

Od 2018 roku Iwona przeszła już wiele zabiegów: usunięcie lewego jajnika, wycięcie guzów i licznych zmian nowotworowych w miednicy, usunięcie macicy, sieci większej i wyrostka. Każda operacja była próbą ocalenia życia i każda niosła ze sobą nadzieję, że tym razem choroba ustąpi.

Leczenie pełne wyzwań

Od sierpnia 2024 roku Iwona przyjmuje intensywną chemioterapię opartą na paklitakselu i karboplatynie. To leczenie wyniszczające organizm, a skutki uboczne takie jak osłabienie, mdłości, utrata włosów i apetytu stały się codziennością.
Jakby tego było mało, chorobie onkologicznej towarzyszą powikłania po pękniętym tętniaku mózgu. Podwójne widzenie, omdlenia i utrata samodzielności sprawiły, że każda najprostsza czynność wymaga dziś ogromnego wysiłku.

Mimo wszystko Iwona wciąż się nie poddaje. Choć w ciele toczą się zmiany naciekowe, a zastój moczu wymusił założenie obustronnej nefrostomii, ona każdego dnia wstaje z myślą, że musi walczyć - dla siebie, dla dzieci, dla wnuków.

Codzienność z ograniczeniami

Iwona mieszka w domu pod Wrocławiem. W codzienności towarzyszy jej syn z córkami, a wsparciem pozostaje również dorosła córka, która na tyle, na ile może, pomaga w opiece nad mamą.
Choroba zabrała jej siły i samodzielność. Sprzątanie, przygotowanie posiłku, zakupy - to wszystko wymaga pomocy i planowania. Jednak Iwona wciąż stara się zachować pogodę ducha.
Kiedy przychodzi słabszy dzień, sięga po książkę albo siada przy maszynie do szycia. Wtedy przez chwilę wraca dawna normalność - ta, w której życie nie toczyło się w rytmie wizyt lekarskich i zabiegów.

W chwilach ciszy między kolejnymi badaniami próbuje nie myśleć o chorobie. Wierzy, że jeszcze przyjdzie czas, gdy jej ciało przestanie być polem walki.