Ostra Białaczka Szpikowa❗ Przeszczep❗ Igor dzielnie walczy❗

Z pozoru nic niepokojącego

Igor to chłopiec, którego trudno zatrzymać. Ciągle w ruchu. Wiosną 2024 roku nie schodził z boiska. Dni stawały się coraz cieplejsze, a on, jak to ośmiolatek, całym sobą cieszył się światem.

Po powrocie do domu, po kolejnym dniu spędzonym aktywnie pojawiła się gorączka. Z pozoru nic niepokojącego - pewnie się zgrzał, może przewiało, może za długo biegał bez bluzy. Takie rzeczy się zdarzają. To nie były powodu do niepokoju. Jednak gorączka nie odpuszczała, a kolejnym objawem było spuchnięte oko. Trzy dni trwały próby "zbicia" gorączki. Z każdą godziną w domu rosło napięcie, ten nieuchwytny niepokój, który mówi, że coś jest nie tak. Rodzice, dla świętego spokoju, pojechali do lekarza. Wyniki przyszły bardzo szybko, a wraz z nimi diagnoza - Ostra białaczka szpikowa. To jedno zdanie rozbiło ich serca.

Chemioterapia i czekanie na cud

Leczenie zaczęło się natychmiast. Włączono chemioterapię. Cztery cykle, każdy cięższy od poprzedniego. Dni zlewały się w jedno: badania, wlewy, czekanie. Pomiędzy kolejnymi dawkami nadzieja, że może to już ostatnia, może tym razem się uda. Nie udało się.
Rodzina chłopca stanęła w obliczu życiowej decyzji.

Igor mieszkał w Ukrainie, w kraju, gdzie wojna stała się codziennością. Przeszczep w takich warunkach? Zbyt duże ryzyko. Zbyt wiele mogło pójść nie tak.
Rodzina spakowała się w pośpiechu. Wyjazd do Polski był szansą, by ratować życie syna. Wyjechali bez planu, bez gwarancji, ale z nadzieją.
We wrześniu byli już w Polsce. Najpierw radioterapia, potem przygotowanie do przeszczepu. W styczniu 2025 roku Igor otrzymał najcenniejszy dar – szpik od taty. To tzw. haploidentyczny przeszczep, w którym wystarczy częściowa zgodność genetyczna.

Przeszczep się przyjął. Wszyscy wstrzymali oddech, kiedy wyniki zaczęły się poprawiać. Nikt nie mówił „udało się”. W onkologii takie słowa wypowiada się szeptem i z pokorą wobec losu.

Mały krok w stronę normalności

Dziś Igor jest w trakcie leczenia podtrzymującego. Czasem bywa zmęczony, czasem w przypływie energii wspomina boisko i kolegów. Jeszcze nie teraz, jeszcze trzeba poczekać. Wszystko dzieje się powoli, z uważnością, z tym rodzicielskim „chuchaniem na zimne”.

Kontrole w Przylądku Nadziei we Wrocławiu stały się częścią codzienności. A jednak za każdym razem, gdy przekraczają próg kliniki, wstrzymują oddech. Ten strach wciąż w nich żyje. Mimo, że cichy, jest nadal obecny. Obok niego jest też wdzięczność za każdy kolejny podarowany ich dziecku dzień.