Samotnie walczy z rakiem dla swoich dzieci❗ Pomoc dla Edyty❗

Początek dramatycznej historii

Marzec 2025 roku przyniósł zmianę, której Edyta nie była w stanie przewidzieć. Zwyczajne życie, pełne codziennych obowiązków związanych z wychowywaniem dzieci, zostało przerwane przez diagnozę, która natychmiast odmieniła jej perspektywę. Pierwsza biopsja, wykonywana bez cienia podejrzeń o dramatyczny wynik, odsłoniła agresywną postać raka piersi w stopniu G3, chorobę, która wkroczyła w jej życie nagle i bez zapowiedzi. Ta wiadomość pojawiła się w momencie, w którym Edyta próbowała odbudować stabilność po trudniejszych miesiącach. Jej niedowierzanie, że tak poważna choroba mogła dosięgnąć ją w wieku trzydziestu dziewięciu lat, wciąż pobrzmiewa w każdym wspomnieniu tamtego dnia.

Bolesny przełom

Dwudziesty pierwszy października 2025 roku zapisał się w jej życiu jako dzień, którego nie sposób zapomnieć. Przeszła mastektomię prawej piersi, zabieg ratujący życie, który pozbawił ją jednocześnie poczucia bezpieczeństwa i części kobiecości tak silnie związanej z doświadczeniem macierzyństwa. Od tego momentu perspektywa powrotu do zdrowia stała się drogą rozpisaną na długie miesiące.

Leczenie rozpisane na lata

Pod koniec listopada rozpoczęto terapię systemową obejmującą dwanaście cykli czerwonej chemioterapii, kolejne cykle chemii białej, radioterapię oraz hormonoterapię, która potrwa jeszcze wiele lat. Proces leczenia rozciąga się na około trzy lata, a jego intensywność obciąża zarówno ciało, jak i psychikę. Każdy etap przynosi skutki uboczne, które sprawiają, że przejście przez zwykły dzień wymaga determinacji większej niż ta, którą znała wcześniej.

Obciążająca samotność

Edyta samotnie wychowuje Hanię i Antosia - tata dzieci nie uczestniczy w ich życiu. Wszystkie obowiązki domowe spoczywają na jej barkach. Każdy poranek staje się wyzwaniem, które wymaga nie tylko siły fizycznej, ale również wewnętrznej stabilności. Najtrudniejsze bywają momenty tuż po przebudzeniu, kiedy ból i zmęczenie podpowiadają jej, że mogłaby pozostać w łóżku.

Marzenia muszą zaczekać

Studia pedagogiczne, rozpoczęte z myślą o stworzeniu dzieciom bezpieczniejszej przyszłości, przyniosły jej poczucie celu i nadzieję na stabilność. Choroba pozbawiła ją jednak możliwości regularnego uczestniczenia w zajęciach. Dojazdy stały się zbyt wyczerpujące, a koncentracja osłabła do tego stopnia, że trudno było utrzymać rytm nauki.
Mimo to nie porzuca myśli, że kiedyś do nich wróci, ponieważ pragnie zapewnić dzieciom jak lepsze życie.

Rak odebrał jej poczucie pewności budowane latami, a lęk o przyszłość stał się stałym towarzyszem codzienności. Edyta potrzebuje wsparcia psychologicznego i opieki psychiatrycznej, ponieważ walka, którą prowadzi, dotyczy nie tylko ciała, lecz także głębokiej równowagi, której potrzebują jej dzieci.

Ci, którzy niosą ją w trudniejszych chwilach

Rodzice oraz bliscy ze strony niedoszłych teściów wspierają ją w miarę swoich możliwości i pomagają odnaleźć oddech w chwilach największego zmęczenia. Gdy tylko starcza jej sił, tworzy na szydełku drobne rzeczy, które dają jej moment ukojenia i pozwalają oderwać myśli od ciężaru, jaki niesie każdego dnia. Choć te chwile są coraz rzadsze, każda staje się bezcenną.

Konieczne wsparcie

Długotrwała terapia, konsultacje lekarskie, leki, dojazdy i rehabilitacja tworzą obciążenie, którego Edyta nie jest w stanie udźwignąć samodzielnie. Każdy koszt staje się wyzwaniem, a samotne macierzyństwo dodatkowo pogłębia tę trudność.
Realne wsparcie może stać się dla niej siłą, która pozwoli przejść przez kolejne etapy leczenia z nadzieją na przyszłość, jakiej pragnie dla swoich dzieci.