Mięsak Ewinga❗ Dominik walczy!❗ Bądź po jego stronie❗

Ból, który nie chciał minąć

Styczeń 2025 roku. Dominik, czternastoletni chłopak z pasją do sztuk walki, był w świetnej formie. Każdy jego dzień miał swój rytm: trening, szkoła, plany na kolejne zawody. Ciało reagowało jak precyzyjna maszyna, aż nagle coś się w niej zacięło.

Najpierw pojawił się ból. Subtelny, niemal nieistotny, zlokalizowany w okolicy prawej łopatki. Wszyscy uznali, że to nic poważnego, zwykły efekt intensywnego sparingu. Ale ból nie mijał. Przeciwnie, z każdym dniem narastał, aż w końcu dał o sobie znać w postaci, której nie dało się już zlekceważyć.
Na plecach chłopca pojawił się duży, twardy i wyraźnie wyczuwalny guz. Do tego wysoka, uporczywa gorączka, sięgająca 39 stopni, niepodatna na żadne leki. To co miało być przejściowym urazem, nagle zaczęło przybierać kształt cichego zagrożenia, które z dnia na dzień odbierało spokój.

Nadzieja stanęła naprzeciw strachu

Kiedy ból nie dawał już spokoju, a gorączka uparcie nie ustępowała, zapadła decyzja o hospitalizacji. Z dnia na dzień świat Dominika i jego najbliższych skurczył się do szpitalnej sali, w której cisza miała w sobie i strach i nadzieję. Lekarze mówili niewiele. Zbyt ostrożni, by budować nadzieję, zbyt doświadczeni, by ją odbierać. Wyniki spływały powoli, jakby każde słowo i każda liczba potrzebowały chwili, by przygotować rodzinę na to, co nieuchronne. W końcu padła diagnoza. Mięsak Ewinga - złośliwy nowotwór kości i przeciwnik, który nie wybiera wieku, miejsca ani czasu.

Od tego dnia życie Dominika zaczęło przypominać serię rund, w których stawką był każdy oddech. Dwanaście cykli chemioterapii i trzydzieści naświetlań radioterapii miały przygotować jego organizm do najważniejszego etapu tej walki - operacyjnego usunięcia guza.

Każdy cykl zostawiał jednak ślad. Pojawiały się silne spadki parametrów krwi, nawracające wymioty, bóle głowy, oparzenia popromienne i dni, w których nawet oddychanie wydawało się wysiłkiem ponad siły. Organizm słabł, odporność spadała, a zmęczenie przestawało być chwilowym stanem stając się codziennością.
27 sierpnia 2025 roku, we Wrocławiu, lekarze przeprowadzili wyjątkowo skomplikowany zabieg. Wycięto nowotwór wraz z dziewiątym żebrem, fragmentami ósmego i dziesiątego, a także usunięto zrosty w prawym płucu. Kiedy Dominik wybudził się po operacji, oddychał z trudem, lecz każdy kolejny wdech był dowodem, że wciąż walczy. Ten oddech wystarczył, by uwierzyć, że to jeszcze nie koniec.

Siła w rodzinie

Na co dzień, przy szpitalnym łóżku Dominika czuwa mama. Tata przyjeżdża, kiedy tylko może. Zrezygnował z pracy za granicą, żeby zostać z młodszą córką i zająć się domem.
Cała ich energia i wszystkie siły skupione są na walce Dominika, bo to nie jest jego samotna walka - to wysiłek całej rodziny.
Żyją w napięciu pomiędzy nadzieją a zmęczeniem. Tu niczego nie da się przewidzieć. Jednego dnia wyniki są dobre, drugiego spadają dramatycznie. Raz uśmiech, a innym razem łzy. Każdy poranek jest nowym początkiem i zawsze zaczyna się od tego samego pytania: „Jak dziś się czujesz?”

Każdy dzień to walka

Dominik jest wojownikiem z krwi i kości. Choć zmieniło się miejsce i przeciwnik, determinacja i wola zwycięstwa pozostały niezmienne. Bywają dni, gdy najtrudniejsze okazują się te najzwyklejsze rzeczy - wstanie z łóżka, zjedzenie posiłku, przejście kilku kroków bez zadyszki. A jednak on się nie poddaje.
Wierzy, że kiedyś wróci na trening i znów stanie na macie silniejszy niż kiedykolwiek. Bo choroba nie zabrała Dominikowi marzeń. Zabrała jedynie czas, w którym mógłby je spełniać.