Rak szyjki macicy IIIC1❗ Beata potrzebuje pomocy, by przetrwać❗

„Emocjonalnie jestem na granicy sił. Przez lata byłam silną osobą, dziś przytłacza mnie ciężar codzienności...”

W tych słowach słychać całą prawdę o znużeniu, bólu i bezradności, które stały się codziennością Beaty.

Ciało przemówiło bólem

W kwietniu 2023 roku Beata coraz częściej odczuwała bóle brzucha, które były tak silne, że z każdym dniem coraz bardziej wyłączały ją z codzienności. Wizyta u ginekologa i wyniki histopatologii przyniosły dramatyczną odpowiedź - rak płaskonabłonkowy niskozróżnicowany szyjki macicy w III stadium.

Kolejne badania potęgowały lęk, ukazując rozległość guza i nacieki, które wykluczały operację. Pozostała jedyna droga - radioterapia, chemioterapia i brachyterapia, mające choć na chwilę zatrzymać postęp choroby.

Walka w poznańskim centrum onkologii

Beata ze szpitala w Koninie trafiła do Wielkopolskiego Centrum Onkologii w Poznaniu. Przeszła tam 25 frakcji radioterapii, cztery zabiegi brachyterapii, dziesięć sesji hipertermii i cztery cykle chemioterapii, przerwane z powodu pogarszających się wyników krwi. Każdy dzień w szpitalu był próbą siły, ale też źródłem nadziei, że leczenie przyniesie efekt. Udało się zatrzymać postęp choroby, jednak powikłania pozostały. Bóle mięśni, jelit, uszkodzone struktury kostne codziennie przypominają o chorobie.

Podejrzenie wznowy

We wrześniu 2025 roku wróciły bóle w nadbrzuszu i podbrzuszu. Lekarze niestety podejrzewają przerzuty lub wznowę. Beata jest w trakcie diagnostyki, a czekanie na wyniki kolejny raz wypełnia jej codzienność strach i niepewność o jutro.

Samotność i przytłaczająca codzienność

Beata od dziewiętnastu lat samotnie wychowuje dwóch synów. Dziś mieszka ze starszym, który stał się jej codziennym oparciem w obliczu choroby. On sam dobrze wie, czym jest strach i niepewność – właśnie zdiagnozowano u niego guza przysadki mózgowej, gruczolaka. Wzajemne podtrzymywanie się na duchu stało się dla nich jedynym filarem w codzienności, która przybrała tak niespodziewanie dramatyczny obrót.

Kiedyś aktywna zawodowo, dziś Beata jest niezdolna do pracy. Z orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym utrzymuje się z zasiłku stałego i pielęgnacyjnego – łącznie zaledwie 1300 zł miesięcznie. To suma, która nie wystarcza ani na leki, ani na dojazdy do lekarzy, ani na podstawowe życie. Poza synami nikt już przy niej nie został – bliscy i rodzina odeszli, zostawiając ją w samotnej walce.