Ostra białaczka limfoblastyczna. Ratujmy dwuletniego Aleksandra❗

Znaki, które stały się ostrzeżeniem

Drobne ślady na ciele w postaci licznych wybroczynek i siniaki, które pojawiały się bez przyczyny. Tak zaczęła się historia choroby Aleksandra. Potem przyszła lawina kolejnych sygnałów: bladość twarzy, powiększone węzły chłonne i wyniki badań coraz bardziej odbiegające od normy. Neutrofile spadały, próby wątrobowe rosły, a każdy kolejny dzień niósł ze sobą więcej pytań niż odpowiedzi.

Diagnoza bez ucieczki

Sierpień 2025 najbliżsi Aleksandra zapamiętają na zawsze. Lekarze wypowiedzieli słowa, które trudno było przyjąć: ostra białaczka limfoblastyczna typu B. W krótkim odstępie czasu Aleksander przeszedł pierwsze punkcje, a w jego klatce piersiowej wszczepiono cewnik, by umożliwić rozpoczęcie długiego i wymagającego leczenia.

Codzienność wypełniona walką

Rozpoczęto pierwszy protokół terapeutyczny. Leki — wincristyna, doksorubicyna, metotreksat i sterydy — uderzają nie tylko w komórki choroby, ale i w kruche, rozwijające się ciało. Każdy etap oznacza nowe osłabienie, kolejne badania i nieustanne czuwanie. Mama czuwa przy jego łóżku, a cała rodzina uczy się żyć w świecie, w którym czas liczy się od wyniku do wyniku.

Dzieciństwo zamknięte w murach szpitala

Jeszcze chwilę temu Aleksander zanurzał się w świecie dzieciństwa — prostych radościach zabawy, ciepłych ramionach bliskich, beztroskich spacerach. Teraz jego dni płyną w rytmie szpitalnych korytarzy, w cieniu białych ścian i medycznych procedur. Dla dziecka tak małego to różnica jak między światłem a mrokiem — wszystko, co miało być początkiem odkrywania życia, zostało nagle zatrzymane.