Chłoniak śródpiersia zaatakował agresywnie❗ Natalia walczy❗

Ciężar diagnozy

Sierpień 2025 roku przyniósł siedemnaste urodziny Natalii. Środek lata i środek wakacji wypełnione były drobiazgami, które składają się na młodość. Ten beztroski czas przerwała nagła diagnoza. Pierwotny chłoniak śródpiersia z dużych komórek B to jeden z najbardziej agresywnych nowotworów układu chłonnego. Choroba atakuje przestrzeń pomiędzy płucami, w miejscu, gdzie znajdują się najważniejsze naczynia krwionośne i serce.

Rozwija się błyskawicznie, uciska narządy, utrudnia oddychanie i osłabia serce. Dla młodego organizmu to przeciwnik wyjątkowo bezwzględny. Diagnoza spadła na rodzinę z ogromnym ciężarem. Wymusiła natychmiastowe działanie i rozpoczęcie leczenia, które z założenia miało być długie, intensywne i trudne.

Walka bez wytchnienia

Kolejne dni przypominały maraton, w którym nikt nie miał szans na odpoczynek.

• 9 sierpnia lekarze usunęli płyn z worka osierdziowego
• 12 sierpnia założyli dren do opłucnej i wykonali biopsję węzłów
• 13 sierpnia konieczna była implantacja VA-ECMO oraz zabieg Rashkinda, który stosuje się, gdy organizm przestaje samodzielnie walczyć
• W kolejnych dniach usunięto VA-ECMO i dreny
• 29 sierpnia wykonano tracheotomię.

Każda z tych procedur była walką o oddech i o kolejną dobę, którą można dopisać do kalendarza życia.

Szpital stał się całym światem

Od tamtej pory Natalia przebywa w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku. Przy łóżku Natalii zawsze czuwa jedno z rodziców. Zmiennie, ale z tą samą troską i nadzieją, że jutro przyniesie choćby najmniejszą poprawę. Każde z nich walczy o uśmiech córki,

zagłuszając własne zmęczenie i strach, który wraca w chwilach bezruchu. Natalia przechodzi obecnie immunoterapię powtarzaną co trzy tygodnie. To długa droga, wymagająca ogromnej cierpliwości i siły. Leczenie przyniosło jednak powikłania neurologiczne, a codzienność stała się próbą dla ciała i psychiki.

Dom czeka na powrót Natalii

Rodzina Natalii żyje pomiędzy szpitalem a domem, pomiędzy obowiązkami, które trzeba wypełniać, a nieustanną potrzebą czuwania przy córce. Wszystko kręci się wokół leczenia, a rytm dnia wyznacza szpitalny grafik. Choroba dotknęła całą rodzinę. W domu zrobiło się ciszej - uważniej. Rodzeństwo martwi się i tęskni, próbując zrozumieć, dlaczego ich świat nagle zwolnił.