Ostra białaczka limfoblastyczna❗ Wiktor potrzebuje naszej pomocy❗

Pozornie niegroźne objawy

Dzień Dziecka, dla czteroletniego Wiktora tak jak dla większości dzieci, jest świętem, na które się czeka. To dzień pełen emocji, prezentów, zabawy i radości. Dla niego jednak stał się również początkiem drogi, która miała przynieść wiele trudnych chwil.

Tej czerwcowej nocy Wiktorka ze snu wybudził silny ból nóg. Był tak dotkliwy, że chłopiec, nie mogąc stanąć o własnych siłach, płakał z bólu. Ukojenie przyniosły dopiero leki przeciwbólowe, które pozwoliły mu ponownie zasnąć. Poranek przyniósł pozorną ulgę. Wszystko minęło, a Wiktor z uśmiechem i energią pobiegł do przedszkola. W ciągu kilku dni wszyscy zdążyli zapomnieć o nocnym incydencie.
Kiedy pojawiła się gorączka, nikt nie łączył jej z wcześniejszymi dolegliwościami. Tym bardziej po uspokajających słowach lekarza pierwszego kontaktu, który wskazał na zwykłą infekcję.
14 czerwca, po dniu spędzonym na świeżym powietrzu, ból i gorączka powróciły z pełną siłą. Z chwili na chwilę słabł i tracił siły. Rodzice, nie czekając, pojechali z nim na SOR. Ponownie padło podejrzenie anginy, podano antybiotyk, lecz mimo leczenia, stan Wiktora nie poprawiał się.

Diagnoza

Kolejna konsultacja lekarska zakończyła się zaleceniem wykonania poszerzonej diagnostyki. Dzięki czujności lekarza rodzinnego, który zna Wiktora na co dzień, niepokojące objawy nie zostały zbagatelizowane. Wyniki badań, zwłaszcza poziom CRP, jednoznacznie wskazywały na silny stan zapalny w organizmie. Chłopiec został w trybie pilnym skierowany na oddział szpitalny na wrocławskim Brochowie.

Ukierunkowane badania nie pozostawiały wątpliwości. Wiktor karetką został przewieziony do Przylądka Nadziei we Wrocławiu, gdzie wyniki krwi wykazały aż sześćdziesiąt procent krwinek o strukturze patologicznej. 18 czerwca rodzina usłyszała diagnozę: ostra białaczka limfoblastyczna typu II.

Leczenie - natychmiast!

Chemioterapia, punkcje, pobranie szpiku i płynu mózgowo-rdzeniowego. Tempo rozpoczętej terapii było zawrotne. Wiktor przeszedł pierwszy etap leczenia, tzw. indukcję. Jego organizm był osłabiony, lecz reagował dobrze. Wydawało się, że sytuacja została opanowana i najtrudniejszy czas jest już za nim.

Leczenie pełne prób i powikłań

Kiedy rodzina z nadzieją spoglądała już w stronę powrotu do domu, przyszło kolejne niespodziewane uderzenie.

Przez kilka dni był sam, z dala od mamy, wśród obcych dźwięków i ludzi. Tęsknił, płakał, nie rozumiał, dlaczego nie może jej zobaczyć kiedy się budzi w nocy. Dla rodziców był to czas bezsilności i paraliżującego strachu, którego nie potrafili oswoić.
W końcu lekarzom udało się opanować zakażenie. Konieczne było usunięcie wkłucia centralnego - Broviaka. Po ustabilizowaniu stanu zdrowia Wiktor został przeniesiony na Oddział Wzmożonego Nadzoru, gdzie powoli odzyskiwał siły.

Obecnie chłopiec jest na drugim etapie leczenia według protokołu M i kontynuuje chemioterapię. Ponownie ma założonego Broviaka, który umożliwia bezpieczne i skuteczne podawanie leków. Trudy długiego pobytu w szpitalu łagodzi obecność mamy lub taty. W domu czekają bliscy i upragniona codzienność, tak wolna wolna od strachu i bólu.