IV stadium raka z przerzutami❗ Dziesiątki cykli chemii, by ocalić życie Sviatlany❗

Niepozorny sygnał, bezlitosna prawda

Niepozorny guzek, który pojawił się wiosną 2022 roku podczas samobadania, stał się początkiem dramatycznej prawdy. Przeprowadzona latem biopsja i kolejne badania przyniosły diagnozę - nowotwór złośliwy piersi HER2+ i to już w IV stadium, z licznymi przerzutami do kości i węzłów chłonnych. Choroba wkroczyła bezlitośnie, odbierając przestrzeń na oddech, zamieniając codzienność w drogę pełną bólu, niepewności i wyniszczającego leczenia.

Lata terapii

W marcu 2023 roku rozpoczęła się chemioterapia. Intensywne leczenie połączone z wlewami bifosfonianów i wprowadzeniem w stan sztucznej menopauzy. Organizm nie pozostał na nie obojętny. Utrata włosów, wymioty, gorączki, stany zapalne i obezwładniający brak sił stały się ceną codziennej walki.

Początkowo Sviatlana przeszła sześć cykli agresywnej chemii z docetakselem, trastuzumabem i pertuzumabem, a równolegle rozpoczęto leczenie przerzutów wlewami kwasu zoledronowego.

Kolejnym etapem były regularne terapie trastuzumabem i pertuzumabem, które co trzy tygodnie trwają do dziś. Każde kontrolne badanie tomograficzne przynosi chwilę wytchnienia. Guz i przerzuty zmniejszyły się, ale walka wciąż trwa i nie daje o sobie zapomnieć.

Skutki choroby

Chemioterapia, poza doraźnymi skutkami towarzyszącymi kolejnym wlewom, pozostawiła w organizmie głębokie ślady. Agranulocytoza, pogorszenie wzroku, bóle stawów, uderzenia gorąca, bezsenność czy owrzodzenia błon śluzowych stały się częścią codzienności. Każdy dzień przynosi nowy ciężar, który trzeba unieść. Z dnia na dzień środki w postaci zgromadzonych oszczędności stopniały Strach przyjmuje w ten sposób różne twarze. A jednak, mimo tych trudności, Sviatlana powoli odzyskuje rytm. Po każdym wlewie potrzebuje kilku dni odpoczynku, by później znów podejmować codzienne obowiązki i starać się żyć samodzielnie.

Siła rodziny

Na początku leczenia Sviatlana była pacjentką leżącą, całkowicie zależną od męża i córki. To oni stali się fundamentem, dzięki któremu mogła przetrwać najcięższe chwile. Dziś mąż nadal przejmuje domowe obowiązki i opiekę nad dzieckiem, gdy ona odzyskuje siły po kolejnych terapiach. Z ich wsparciem nie poddała się początkowemu załamaniu. Choć chwile zwątpienia wciąż potrafią nieproszone zapukać do drzwi, to właśnie bliskość rodziny pozwala jej wierzyć, że nadejdzie dzień, w którym z ulgą spojrzy w przyszłość.

Największe wyzwania

Strach i powikłania po leczeniu są obecne każdego dnia. Najtrudniejsze to zaakceptować siebie w tej nowej odsłonie i nie stracić nadziei. Sviatlana wie, że ta walka nie skończy się szybko, ale chce ją toczyć dla męża, córki, i dla chwil, które są jeszcze przed nimi.