Niepozorny początek i niewidoczna granica między zdrowiem a chorobą

10 kwietnia 2025 roku zadzwonił telefon z przedszkola. Miłoszek miał wyraźnie powiększone węzły chłonne. Rodzice natychmiast zabrali go do lekarza. Diagnoza nie brzmiała groźnie — podejrzenie stanu zapalnego, kuracja antybiotykowa i kilka dni obserwacji.

Mijające dni nie przynosiły poprawy. Węzły pozostawały powiększone, a Miłoszek wciąż czuł się źle. Trzy tygodnie później było już jasne, że coś jest nie tak. To wtedy rozpoczął się czas niepokoju. Czas, w którym dzieciństwo Miłoszka zaczęło być coraz bardziej oddalone od codzienności, jaką znał.

Pogarszający się stan i transport do Wrocławia

30 kwietnia Miłoszek trafił do szpitala w Świdnicy. Miał coraz większe trudności z oddychaniem. Rodzice nie zwlekali — zapadła decyzja o natychmiastowym przewiezieniu chłopca karetką do Wrocławia. Tam rozpoczęła się intensywna diagnostyka: tomografia w narkozie, biopsja węzłów chłonnych, usunięcie trzeciego migdałka i pobranie szpiku. Diagnoza zbliżała się z każdym kolejnym badaniem. 4 maja była już pewna.

Ostra białaczka limfoblastyczna typu T to nowotwór krwi o gwałtownym przebiegu. Niecierpliwy i cichy.

Małe marzenia w wielkiej codzienności

Miłosz bardzo tęskni za domem. Za zwykłym dniem, który nie zaczyna się od pobrania krwi. Marzy o ognisku z najbliższymi — o chwili, w której wszyscy będą razem, bez pośpiechu, bez szpitalnych ścian. Śni o złotej rybce, która będzie tylko jego. Ale zanim to się wydarzy, przed nim jeszcze długa droga. Dwa lata intensywnego leczenia i kolejne pięć lat kontrolnych wizyt w klinice. Tyle potrzeba, by z nadziei zbudować bezpieczeństwo.

Zbiórka na to, czego nie widać — a bez czego nie da się walczyć

Otoczmy troską Miłoszka i jego rodzinę, aby w tym trudnym momencie mogli skupić się wyłącznie na zdrowiu, a nie na niekończących się kosztach, które narzuca choroba.
Leki, suplementy, prywatne wizyty, rehabilitacja, dojazdy do szpitala — to codzienność, której nie widać, a jednak to właśnie one są fundamentem tej walki.