Mam na imię Lena i do czerwca 2024 roku żyłam jak większość nastolatek.

Kocham zwierzęta – szczególnie moją kotkę Lilę – i uwielbiam odkrywać świat. Zwiedzałam rajską Maderę, nurkowałam w Egipcie, zachwycając się kolorami raf koralowych… Byłam ciekawa życia i cieszyłam się każdym dniem.

A potem pojawił się ból kolana. Z początku wydawało się, że to coś zupełnie zwyczajnego – może bóle wzrostowe? Ortopeda nie widział nic niepokojącego, dostałam tabletki, które nie pomagały. Rodzice zabrali mnie do fizjoterapeutów, ale ból nie mijał. Wręcz przeciwnie – był coraz silniejszy. Zaczęłam utykać, z trudem wstawałam z łóżka, traciłam apetyt… a przede wszystkim – siły. Po wielu tygodniach niepewności, kolejnych lekarzach i badaniach, usłyszałam diagnozę, która zatrzymała moje życie w miejscu:
ostra białaczka limfoblastyczna typu B. To słowa, których żadne dziecko nie powinno usłyszeć.

Od tamtej pory moje życie to walka – z bólem, strachem, samotnością i ograniczeniami, które zabrały mi wszystko to, co kochałam. Czas spędzam głównie w szpitalu. Nawet gdy czuję się lepiej, nie mogę po prostu pójść na spacer, na zakupy, czy spotkać się z koleżankami. Wszystko jest podporządkowane leczeniu i przetrwaniu. Mimo to – nie poddaję się. Chciałabym znowu piec ciasta, jeździć na rolkach, śmiać się na wycieczkach i cieszyć się zwykłym, nastoletnim życiem. Marzę o tym, by znów być po prostu zdrową Leną.

Dlatego dziś proszę Was o wsparcie – każda pomoc przybliża mnie do powrotu do zdrowia, do normalności, do uśmiechu.

Dziękuję z całego serca.
Lena