To nie była historia, która miała się powtarzać

Kiedy po raz pierwszy usłyszeli diagnozę, wszystko się zatrzymało. Czas, oddech, plany, wszystko nagle przestało mieć znaczenie.
Ostra białaczka szpikowa. Julia miała wtedy jeszcze nadzieję, że to będzie tylko etap, przez który trzeba przejść. Że pięć bloków chemii, leczenie podtrzymujące i miesiące spędzone między domem a szpitalem zakończą tę historię.
Do maja 2021 roku wszystko szło w dobrym kierunku. Ale rak nigdy nie działa według scenariusza. On wraca, kiedy najmniej się go spodziewasz.

Druga runda. Inny przeciwnik, to samo życie na szali

Choroba wróciła. Cicho, podstępnie i bez ostrzeżenia. Przygotowania do walki trwały miesiącami. Trzeba było znaleźć niespokrewnionego dawcę szpiku. Czas uciekał, a Julia z dnia na dzień traciła siły. W końcu, w połowie października zaplanowano przeszczep. Jeden z tych momentów, w których cała rodzina wstrzymuje oddech i patrzy tylko na jeden wskaźnik. Szpik się przyjął. Julia zaczęła się uśmiechać. Znowu mówić o przyszłości. I wtedy przyszło to, czego nikt już nie był w stanie znieść. Pod koniec 2022 roku wszystko wróciło.
Choroba zaatakowała po raz drugi. Kolejne wznowienie. Kolejna nadzieja wystawiona na próbę. Znów chemioterapia. Znów leki, tym razem także Mylotarg – silny, wyniszczający, ale konieczny. Znów przygotowania do przeszczepu.

Trzecia wznowa. I już nawet nie wiadomo, co powiedzieć

W lipcu 2023 roku świat Julii zatrzymał się po raz trzeci. Badania były jednoznaczne – rak wrócił.
Julia znów trafiła do „Przylądka Nadziei”, gdzie po raz kolejny rozpoczęto leczenie. Znowu chemioterapia. Znowu ból. Znowu pytania bez odpowiedzi. Nie było już miejsca na dramatyczne słowa, tylko decyzja, że trzeba walczyć dalej.

A w domu – życie, które musi poczekać

Mama Julii zrezygnowała z pracy, by być przy córce każdego dnia. Dom podzielił się na dwie części: ten w szpitalnej sali i ten, w którym czeka rodzeństwo. Tęsknią, ale rozumieją. Rodzina Julii robi wszystko, co może, ale nie wszystko da się unieść samemu.
Leczenie, dojazdy, codzienne potrzeby, wsparcie psychiczne, chwile ulgi – to wszystko kosztuje. A przecież Julia wciąż ma szansę. Wciąż może żyć!