Gdy znika uśmiech...

Śliczna pięciolatka o bujnych lokach i ciepłym spojrzeniu, którym jeszcze niedawno zarażała wszystkich wokół, zaczęła powoli gasnąć na oczach najbliższych.
Nawracające infekcje nie były niczym nowym, ale to, co wydarzyło się pod koniec kwietnia, zasiało prawdziwy niepokój. Pojawiły się bóle w biodrze, trudności z poruszaniem, a stwierdzone zapalenie stawu biodrowego, miało wyjaśniać źródło tego cierpienia. Niestety, poprawa nie nadchodziła.
Antosia trafiła na oddział reumatologiczny w Poznaniu, gdzie mimo przeprowadzonych szczegółowych badań, nie udało się postawić rozpoznania. Wypisana do domu, wciąż zmagała się z bólem. Podawane antybiotyki nie przynosiły żadnej ulgi, a wskaźnik CRP pozostawał niepokojąco wysoki.

Antosia stawała się senna i osłabiona. Skarżąc się coraz częściej na bóle brzucha, z dnia na dzień traciła apetyt. Z zachowania, które wcześniej uznawano za psychosomatyczne, wyłaniał się obraz, który nie dawał spokoju. Rodzice z przerażeniem patrzyli, jak z ich ukochanego dziecka uchodzi siła.

Znowu szpital

W Dzień Dziecka, Antosia zaczęła skarżyć się na silny ból głowy i szyi. Do objawów dołączyła gorączka sięgająca 38–39 stopni, poty i dreszcze. Leki przeciwgorączkowe oraz przeciwbólowe nie przynosiły żadnej ulgi.
Dwa dni później, wezwana przez mamę karetka, zawiozła Antosię do szpitala w Krotoszynie. Ze względu na pogarszający się stan dziecka i ograniczone możliwości diagnostyczne, podjęto decyzję o pilnym transporcie do Wrocławia – na oddział zakaźny kliniki dziecięcej. Tam, przez kolejne dwie doby, prowadzono intensywną diagnostykę, która wykluczyła boreliozę oraz inne choroby odzwierzęce.

Zmiana oddziału i diagnoza

Niepokój natomiast wzbudziły wyniki badań krwi. Z podejrzeniem choroby rozrostowej, Antosia natychmiast została przetransportowana do specjalistycznego szpitala na oddział hematologii dziecięcej. Dziewczynka przeszła rezonans, punkcję szpiku oraz badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Konieczne były transfuzje – zarówno krwi, jak i płytek. Trzy dni później padła diagnoza: ostra białaczka limfoblastyczna.

Dramat i wewnętrzny krzyk

Dziesiątego czerwca, kiedy padła diagnoza, był dniem niewyobrażalnej rozpaczy. Tato Antosi przez długi czas nie potrafił wydobyć z siebie słów, które mógłby przekazać żonie. Troska o nią była szczególna, bo właśnie wtedy nosiła pod sercem ich dziecko. Każde słowo, każdy cień niepokoju mógł odbić się nie tylko na niej, ale i na maleńkim życiu, które dopiero miało przyjść na świat. Dusił w sobie rozpacz, starając się być opoką dla córki w szpitalnej sali. Nie płakał, choć łzy cisnęły się do oczu. Nie krzyczał, choć miał ochotę walić głową w ścianę.

W tym samym czasie mama Antosi, targana niepokojem, traciła siły. Ciąża, która miała być czasem spokoju i radości, została przesłonięta lękiem. Synek przyszedł na świat 18 czerwca – w chwili, gdy starsza siostra toczyła już najtrudniejszą z walk.

Antosia w grupie wysokiego ryzyka ALL

Antosia jest już po pierwszym cyklu chemioterapii. Niestety, od samego początku została zakwalifikowana do grupy wysokiego ryzyka. Rozpoznano u niej rzadką postać ostrej białaczki limfoblastycznej z obecnością hipodiploidii. To poważna nieprawidłowość genetyczna, polegająca na zmniejszonej liczbie chromosomów w komórkach nowotworowych. U dzieci z białaczką oznacza to znacznie gorsze rokowania i wyższe ryzyko nawrotu choroby.
Przed Antosią kolejne cykle intensywnego leczenia oraz przeszczep szpiku kostnego. Walka o życie dopiero się zaczyna.

Tęsknota i siła

Antosia marzyła o rodzeństwie i z radością czekała na narodziny braciszka. Niestety, tuż przed tym ważnym dniem trafiła do szpitala, a rozłąka z rodziną okazała się długa i bolesna. Bardzo tęskni za młodszą siostrą i bratem, którego mogła zobaczyć jedynie podczas krótkiej wizyty w Przylądku Nadziei. Mimo choroby i trudów leczenia, wciąż potrafi się uśmiechać – dając bliskim nadzieję i siłę. Jej największym marzeniem jest wspólny wyjazd nad morze – razem.