Wszystko działo się błyskawicznie  

To miały być zwykłe wakacje. Takie “naładowanie baterii” przed rozpoczęciem nauki w nowej szkole. Kilka godzin przed powrotem do Polski Angelika zasłabła. Wymioty oraz silny ból brzucha i głowy skończył się interwencją ratowników medycznych.   

Angelika wróciła do domu wyczerpana. Kiedy objawy nie mijały, a nastolatka z dnia na dzień “gasła”, padła decyzja o hospitalizacji. Podejrzewano zapalenie wyrostka. Od tego momentu wydarzenia zaczęły toczyć się w zawrotnym tempie. Jedno badanie prowadziło do kolejnego, a spływające wyniki coraz bardziej budziły niepokój lekarzy.  

Wyniki krwi były alarmujące. Niski poziom krwinek sprawił, że natychmiast zapadła decyzja o przekazaniu Angeliki do kliniki onkologicznej “Przylądek Nadziei” we Wrocławiu. Diagnoza padła szybko: ostra białaczka limfoblastyczna typu B. 

Strach, bezsilność i łzy – tak wyglądał początek walki 

Strach był wszechobecny – cichy, przyczajony, ale nieustannie przytłaczający. Angelika czuła się odłączona od wszystkiego, co jeszcze kilka dni wcześniej było normalne. Pojawiła się bezsenność, brak apetytu, napady paniki i łzy, które nie chciały przestać płynąć. 
Ciało nastolatki słabło z dnia na dzień, ale najcięższe było to, co działo się w środku – bezsilność, która paraliżowała bardziej niż ból fizyczny. 
Ścinanie włosów to był symboliczny moment, w którym Angelika poczuła, że kończy się pewien etap jej życia, a powrót do niego nie ma konkretnej daty.  

Bezcenne wsparcie bliskich 

Od pierwszego dnia w szpitalu Angelice towarzyszy mama. Tata i brat przyjeżdżają w każdy weekend. W lepsze dni odwiedzają ją przyjaciele.
Choć codzienność jest trudna, Angelika nie traci nadziei. Chce walczyć o powrót do życia, którego wspomnienie ma jeszcze świeżo w pamięci.