Guz miał 14 centymetrów. Amelka miała tylko dwa i pół roku❗

Męczący ból brzucha

W czerwcu 2019 roku, zaledwie 2,5-letnia Amelka zaczęła skarżyć się na silne bóle brzucha. Pierwsza konsultacja lekarska zakończyła się rozpoznaniem zapalenia pęcherza moczowego i wdrożeniem leczenia farmakologicznego. Czas mijał, lecz dolegliwości nie ustępowały. Brzuszek dziewczynki stawał się coraz bardziej nabrzmiały, a cierpienie – coraz bardziej widoczne.

Rodzice nie mogli dłużej czekać. Z rosnącym niepokojem udali się na kolejną konsultację, tym razem do chirurga. To właśnie ten lekarz, po zebraniu wywiadu i wykonaniu wstępnego badania, zasugerował podłoże onkologiczne, jako przyczynę utrzymujących się dolegliwości.  Zlecone natychmiast badanie USG tylko potwierdziło obawy. W drobnym ciele Amelki rósł guz o dramatycznych już rozmiarach: 14 na 8 centymetrów.

Zamiast biopsji – natychmiastowa operacja

Wyniki badań obrazowych uruchomiły lawinę decyzji, których nie można było odkładać. Amelka została niezwłocznie przetransportowana na oddział onkologii dziecięcej w Rzeszowie. Tam, z uwagi na gwałtownie postępujący stan kliniczny, zrezygnowano z planowanej biopsji. Lekarze zdecydowali o natychmiastowej operacji. Czas miał tu wartość życia.

Zabieg nie obył się jednak bez dramatycznych komplikacji — w jego trakcie doszło do uszkodzenia pęcherza moczowego. A to nie był koniec złych wiadomości. Wyniki histopatologiczne nie pozostawiły wątpliwości: mięsak tkanek miękkich.

Warszawa. Miejsce nadziei i walki

Z determinacją, która nie znała zmęczenia, rodzina Amelii podjęła decyzję o kontynuowaniu leczenia w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie.

Tam, wśród specjalistów, którzy potrafili nadać kierunek rozpaczy, rozpoczęto intensywną chemioterapię, której cykle następowały po sobie przez kolejne dziewięć miesięcy.

Po ich zakończeniu włączono radioterapię, by zamknąć nowotworowi drogę powrotu. To był czas wyczerpujący – ułożony w harmonogram leków, procedur i nadziei, które nie zawsze przychodziły z siłą. Ale właśnie tam, na granicy wyczerpania, każdego dnia toczyła się walka o życie.

Cisza po burzy bywa złudna

Choć kliniczne leczenie zostało zakończone, echo choroby wciąż odbija się w codzienności Amelki. Uszkodzone w wyniku terapii nerki wymagają stałej kontroli, specjalistycznego leczenia i nieustannej troski. Dziewczynka pozostaje pod czujnym nadzorem lekarzy, a co trzy miesiące wraca do szpitala na badania kontrolne, które przypominają, jak wiele już przeszła.

Ostatni wynik badania PET wykazał obecność drobnego guzka – zaledwie dwumilimetrowego. Choć nie wykazuje tendencji do wzrostu, pozostaje w uważnej obserwacji. To kolejny element tej cichej, ale upartej walki o spokojne dzieciństwo.