Cześć, mam na imię Agnieszka. 2 sierpnia stanę na starcie mojego pierwszego ultramaratonu – Gorce Ultra Trail. Przede mną 48 kilometrów górskich ścieżek i 2360 metrów przewyższenia – w górę, w dół... i znów w górę. Startuję z Ochotnicy Dolnej, ale ta trasa zaczęła się dużo wcześniej.

Nie jestem zawodową biegaczką. Bieganie przyszło do mnie trzy lata temu – trochę przez przypadek, trochę dzięki znajomym, którzy pokazali mi, że można inaczej. Od tamtej pory krok po kroku buduję z tym sportem relację. Czasem pełną zachwytu, czasem frustracji, ale zawsze prawdziwą. Za mną półmaratony, maratony, kilka górskich tras. Przede mną najdłuższa. Najbardziej wymagająca. I ta, która znaczy najwięcej.

Mówią, że ultramaraton zaczyna się tam, gdzie kończy się komfort. Ale dla wielu ludzi ten punkt startowy to codzienność. Biegnę więc nie tylko dla siebie. Biegnę dla tych, którzy nie wybrali swojej trasy dla osób w trakcie leczenia onkologicznego. Dla nich każdy dzień to walka z bólem, zmęczeniem, niepewnością. Mój bieg ma wyznaczoną trasę, znam jej długość i wiem, gdzie czeka meta. Na oddziale onkologicznym trasa też istnieje, to schemat leczenia, ale nikt nie zna jej dokładnej długości ani miejsca, w którym pojawi się linia mety

Dlatego chcę, by każdy krok na szlaku miał sens. Łączę swój wysiłek z pomocą. Zbieram środki, które mogą realnie wesprzeć tych, którzy dziś najbardziej tego potrzebują. Nie musisz zakładać plecaka ani butów. Nie musisz biec ze mną. Ale możesz pomóc.

Każda wpłata, każde udostępnienie, każde dobre słowo – to coś więcej niż gest. To krok razem ze mną – w stronę nadziei. Ja dam z siebie wszystko – nawet jeśli po drodze zaprzyjaźnię się z każdym kamieniem.