Nazywam się Dominika Kozak. Przez ponad trzynaście lat sport był całym moim światem. Trenowałam triathlon — z pasją, dyscypliną i sercem. Pewnego dnia to po prostu zniknęło. Jedni mówili: kontuzja. Inni: choroba. W gruncie rzeczy to nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że nie mogłam już iść przed siebie. Każdy krok był bólem.

To był jeden z najtrudniejszych momentów mojego życia. Straciłam nie tylko sprawność, ale też część siebie. Ale wróciłam!

Dziś znów mogę trenować, i właśnie dlatego w sierpniu podejmuję się największego sportowego wyzwania, jakie kiedykolwiek przede mną stanęło: w 7 dni przepłynę około 127 km przez 7 największych jezior Polski. Bez pianki, bez wygód i bez taryfy ulgowej. Tylko ja, woda, ból, zimno i cisza, w której będzie brzmiała tylko jedna myśl: mogę – więc płynę.

Nie robię tego dla wyniku. Robię to, by uczcić drogę, którą przeszłam. Każdy pokonany metr, będzie hołdem dla odzyskanej sprawności.

Ale przede wszystkim - płynę dla Kuby.

Dla chłopaka, który – tak jak ja – był sportowcem, kochał ruch i rywalizację. Choroba zatrzymała jego ciało. Odebrała mu codzienność, która jeszcze niedawno była oczywista. Właśnie dlatego robię to ja. Dla niego. Z nim.

To nie będzie łatwe, ale kiedy poznajesz taką historię – nie potrafisz się cofnąć. Chcę dać Kubie siłę i chcę, żeby wiedział, że ktoś płynie razem z nim. Metr za metrem — przez zmęczenie, przez ból, przez wszystko, co wydaje się niemożliwe.