Niepozorny początek

Nikt nie przypuszczał, że pojedynczy krwotok z nosa, który miał miejsce w lipcu 2022 roku, będzie początkiem długiej i dramatycznej drogi przez szpitale, badania i niewiedzę. Kiedy jednak pojawiła się trudna do zbicia wysoka gorączka, pomoc medyczna była nieunikniona. Wezwane pogotowie zabrało Maję na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie przez kilka godzin czekała z mamą w poczekalni. Nocą wróciły do domu, niestety — bez konsultacji i bez diagnozy.

Ku diagnozie

Determinacja rodziców, aby pomóc cierpiącemu dziecku była niezłomna. Mama zabrała córeczkę do szpitala w Jeleniej Górze, gdzie wykonane badania krwi przyniosły niepokojące wyniki: bardzo niski poziom hemoglobiny i skrajnie podwyższone CRP. Maja została już na oddziale. Kolejno wykonywane prześwietlenia i USG wykazały powiększone węzły chłonne. Zapadła decyzja o przewiezieniu Mai do Wrocławia.

Wrocław przyjął dziewczynkę z podejrzeniem mononukleozy. Lekarze szukali przyczyny, wykonano kolejne USG, rezonans i tomografię komputerową. W jednej chwili cała rodzina odetchnęła — powiedziano, że to nic poważnego. Chwilę później informacja została cofnięta. Maja została natychmiast przetransportowana do „Przylądka Nadziei”. W Klinice padła diagnoza.

Neuroblastoma IV stopnia

Nowotwór złośliwy — neuroblastoma. W tym miejscu rozpoczęła się walka o życie. Pierwszym krokiem ratującym życie dziecka było operacyjne usunięcia guza. Po drodze, Maja dwukrotnie walczyła z sepsą. Leczyła się na COVID i zmagała się z przewlekłą gorączką. Dziś nie ma już mowy o normalności. Terapia onkologiczna zabiera jej siły i apetyt. Przed nią radioterapia, immunoterapia i nieznany jeszcze ciąg dalszy.

Nie traci światła – mimo wszystko

Choć ciało słabnie, a codzienność przepełniona jest bólem i lękiem, Maja wciąż potrafi patrzeć przed siebie z ufnością. To nieustępliwe, pełne woli życia dziecko, gotowe każdego dnia od nowa mierzyć się z tym, co przynosi choroba. Rodzina otacza ją czułością i nie pozwala jej tracić nadziei, ale ich siły są na granicy wyczerpania. Dziś wszystko, poza walką o życie, musi zejść na dalszy plan. Jedno tylko musi być — poza jednym: bezpieczeństwem. Zabezpieczeniem codziennych potrzeb, kosztów leczenia, dojazdów, środków, które dają realną szansę, by przetrwać. W tej cichej codzienności, gdzie każda pomoc staje się ulgą, liczy się wszystko: wsparcie, obecność, oddech.