Osteosarcoma z przerzutami❗ 14-letni Dustin walczy o życie❗

Zwykły upadek początkiem dramatu

Początek czerwca był zapowiedzią zbliżających się wakacji. Niepozorny upadek to wpisany w życie aktywnego nastolatka element. Pozornie niegroźny mimo bólu i obrzęku w kolanie - ot zwykła kontuzja. Tymczasem badania radiologiczne ujawniły obraz, który z kategorii zwykły zmieniają się w niepokojący. Tomografia, biopsja w Warszawie i nagle niepokojący zamienia się w zagrażający... Wypowiedziane słowa brzmią jak wyrok: mięsak kości - osteosarcoma

Codzienność wypełniona leczeniem

Połowa lipca. Lekarze z Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie rozpoczęli natychmiastowe leczenie. Najpierw implantacja portu naczyniowego, potem chemioterapia. Czerwona - ta mocniejsza i ta żółta, każda niosąca z sobą fale nudności, bóle brzucha, krzyża, wątroby i gwałtowny spadek wagi.

Dustin schudł sześć kilogramów, a jego ciało, wciąż rosnące i kruche, zmaga się z coraz większym obciążeniem.

W planie są kolejne etapy leczenia: trzy następne cykle chemii, wycięcie guza z kolana i wszczepienie endoprotezy, a potem operacja płuc, gdzie choroba zdążyła już rozsiewać swoje przerzuty. Po tym długa, wymagająca rehabilitacja, której sukces zależeć będzie od każdej godziny ćwiczeń.

Chemioterapia odbiera mu apetyt, siły i resztki energii potrzebnej do kolejnych etapów terapii. Każdy dzień staje się próbą przetrwania i ocalenia choćby odrobiny sił. Dustin ma orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym – jest słabowidzący, a dodatkowe zaburzenia koordynacji ruchowej sprawiły, że dziś porusza się już na wózku inwalidzkim.

Dom podzielony na dwa światy

W szpitalu towarzyszy mu mama, która nie opuszcza go ani na chwilę. W domu czeka tata, brat, krewni i sąsiedzi – cała sieć bliskich, którzy starają się unieść ciężar, jaki spadł na rodzinę. Życie dzieli się na czas pomiędzy szpitalnymi murami a krótkimi powrotami do codzienności, w której jednak nic nie jest już zwyczajne.

Upragniona przyszłość

Dustin wciąż marzy o normalnym życiu, o powrocie do szkoły, o chwili, w której zamiast bólu i leków będzie mógł myśleć o rzeczach właściwych dla swojego wieku. Choroba próbuje odebrać mu to wszystko, ale on nie ustępuje. Każda kolejna dawka leczenia, każdy kolejny zabieg to krok w stronę tego, co najważniejsze – przyszłości.